Regie: Richard Holm | Scenario: Richard Holm, Nicola Sinclair| Cast: Tuva Novotny (Frigga), Kardo Razzazi (Dabir), Felicia Maxime (Mika), Peter Franzén (Tage), Edvin Ryding (Simon) e.a. | Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2023

Met kaskrakers als The Core, 2012 en The Day After The Tomorrow in het achterhoofd schept de belofte van een ouderwetse rampenfilm hoge verwachtingen. Opgeschud door vernietigend visueel spektakel en een bombastische soundtrack mag de kijker stiekem in het donker genieten van de verwoesting van de beschaving. Geen van deze geneugten uit Hollywood zijn te vinden in het Zweedse Avgrunden, die door gebrek aan overtuiging en financiële middelen maar een mager rampscenario eruit weet te persen.

Vanaf de eerste scène is duidelijk wie de sluimerende tegenstander is in Avgrunden (ook wel The Abyss genoemd): de uitgeholde berg Kiirunavaara die niet meer kan stoppen met beven. Alsnog blijven de Zweden verder graven in de lokale mijn en worden er slechts mondjesmaat mensen geëvacueerd uit het gevaarlijke gebied. Als een soort Gronings doemscenario worden de scheuren in elk huis steeds groter en stoppen de besluitvormers watten in hun oren. Want ongeacht de voortekenen die de natuur rondstrooit, kunnen de hoofdpersonages enkel denken aan de scheuren in hun huwelijk.

De stoere Frigga, hoofd beveiliging van de mijn, kan niet meer door een deur met haar echtgenoot Tage, en hun gefaalde huwelijk zorgt voor een heftige puberperiode bij beide kinderen. De aanwezigheid van Frigga's nieuwe vlam Dabir gooit alleen maar meer olie op het vuur, wat het eerste halfuur van de film vult met onophoudelijk sneren en bittere verwijten. Tijdens hun zoektocht naar vermiste zoon Simon, op diens eigen verjaardag nota bene, toont ieder van het ongelukkige gezinnetje zich bijzonder onsympathiek. Het gevolg voelt zowaar als hun verdiende loon.

Zodra de kloven in de aarde groot genoeg worden, dringt de ernst van de situatie eindelijk tot de gezinsleden door. Maar de scènes waarin de stadsbewoners daadwerkelijk in gevaar komen door verstikkende mijnschachten of inzakkende straten bevatten nauwelijks het benodigde spektakel dat de rampenfilm zo zalig maakt. Wel volgt een reeks irrationele gebeurtenissen door de wraak van de Kiirunavaara. De personages rennen van hot naar her, om vervolgens op de meest stompzinnige plekken ademloos te blijven staan voor een close-up.

Veel is te wijten aan de gebreken van het creatieve team. De houterige montage benadrukt hoe onlogisch het hele verhaal verloopt en hoe zwak de regie is in meerdere sleutelscènes. Ook de acteurs warmen nooit echt op in hun rol, aangevoerd door Tuva Novotny in de rol van moederkloek Frigga. Haar koele houding siert haar personage maar slaat elke vorm van expressie plat tot kille onverschilligheid. Dabir ontlokt haar soms nog een gedwee lachje, maar als brandweerman met puppyogen heeft hij op de meesten sowieso dat effect.

Alle elementen voor een degelijke rampenfilm zijn in Avgrunden aanwezig, maar de uitvoering en afwerking laten te wensen over. Zonder het budget om hun Amerikaanse ambities waar te maken is de focus van de film het gekibbel van meerdere oninteressante personages in plaats van de teloorgang van een Zweeds stadje. De catastrofe voltrekt zich helaas zonder dat er veel lol aan te beleven valt.

Avgrunden is te zien bij Netflix.