Een bekend misverstand over Raiders of the Lost Ark is dat Indiana Jones een nutteloos hoofdpersonage is. Sommige kijkers hebben het idee dat als hij er niet was geweest alles nog steeds precies hetzelfde zou zijn verlopen. Dat is niet helemaal correct, maar wel begrijpelijk. Bij het hondje Titina uit deze gelijknamige animatiefilm doet zich het tegenovergestelde voor: de viervoeter veroorzaakt alleen maar ellende.
Het straathondje Titina krijgt een nieuw thuis bij zeppelinontwerper Umberto Nobile. Dat leventje verandert snel wanneer haar baasje bezoek krijgt van de Noorse ontdekkingsreiziger Roald Amundsen die met een zeppelin als eerste naar de Noordpool wil reizen. Nobile neemt Titina mee op deze ijskoude expeditie, waar de ego's van de twee mannen flink botsen.
Het verhaal is grotendeels waargebeurd. Het hondje Titina was inderdaad aanwezig tijdens deze gebeurtenis uit de jaren twintig van de vorige eeuw. Ook de reis naar de Noordpool per luchtschip heeft daadwerkelijk plaatsgevonden. Verder is het verhaal flink gedramatiseerd. En getekend, want de Noorse makers begrepen dat een speelfilm niet tot de budgettaire mogelijkheden behoorde.
De animatiestijl mag er zijn. Sowieso petje af dat de film met de hand getekend is en niet met hulp van een computer. Vergeleken met Japanse tekenfilms is het een beetje kaal, maar het zijn kleurrijke landschappen en leuk ontworpen personages. Die enorme neus van Amundsen is zeker geen stijlkeuze, die man had nou eenmaal een enorme gok.
Het hondje Titina wordt minder handig ingezet. Het is een schattig straatmopsje, maar meer dan eens de reden dat dingen mis gaan. Amundsen is niet blij met de aanwezigheid van een huisdier, en dat is niet geheel onbegrijpelijk.
Titina wil graag magisch zijn, getuige een scène waarin een zingende vrouw over straat loopt en een onzichtbare trap beklimt. Het is duidelijk bedoeld om een warme sfeer te creëren en de vrijheid van animatie te benutten, maar het voelt geforceerd aan en niet helemaal op zijn plek in een waargebeurd verhaal.
Een waanzinnig pluspunt aan Titina is dat de animatie soms wordt onderbroken door archiefmateriaal met echte beelden van de zeppelin en hoe deze over het land vloog. Waanzinnig om te zien, en het is makkelijk voor te stellen hoe zo'n gigantisch luchtschip ieders aandacht greep. Het leert jonge kijkers dat dit echt heeft plaatsgevonden en wie weet inspireert het sommigen om zich erin te verdiepen.
Ze leren in ieder geval dat Noorwegen subtiel wraak neemt op de Italianen. In eerste instantie is vooral Amundsen een onprettig personage. Hij wil Titina zelfs opeten, wat eigenlijk niet op z'n plek is in een tekenfilm voor kinderen. Maar uiteindelijk groeit juist Nobiles ego tot gigantische proporties, waardoor hij een erg duister figuur wordt. Zijn tweede zeppelin crasht op de Noordpool en dat kost redder in nood Amundsen zijn leven.
Het is zelfs zo erg dat Nobile het vliegtuig van Amundsen wel ziet, maar bewust geen aandacht trekt omdat zijn ego dat niet toe laat. Amundsen stort uiteindelijk neer en sterft een eenzame dood. De Noren lijken wraak te nemen door te verzinnen dat het zo is verlopen.
Het moge duidelijk zijn dat er soms vreemde keuzes zijn gemaakt. Met stip op de eerste plek zijn de hallucinatiescènes: tot tweemaal toe ademt Titina het gas in dat de zeppelin in de lucht houdt, en begint ronduit te trippen. De bizarre beelden lijken geen functie te hebben, ook al suggereert de film vooral de tweede keer van wel.
Al die plussen en minnen zorgen voor een krappe voldoende. Het is niet het magische avontuur dat de poster doet vermoeden, maar wel een bijzondere vertelling van een interessant moment uit de geschiedenis. Kinderen nemen het waarschijnlijk allemaal voor lief, volwassenen krabben zich misschien een paar keer achter de oren.
