Het is duidelijk dat je je in een gevaarlijke situatie bevindt. Je vader en de wildernisexpert zeggen tegen je dat je in de auto moet blijven. En toch denk jij even later dat het prima is om uit te stappen en ergens in je eentje naartoe te gaan. Normaal gesproken wens ik personages die dat soort dingen doen in horrorfilms de dood toe. Maar als Idris Elba zich zo oprecht lijkt te bekommeren om zijn dochters, dan ben ik bereid met ze mee te leven.
Een groepje stropers vermoordt een troep leeuwen, maar een ervan ontsnapt. Deze is groot en wraakzuchtig. De volgende dag arriveert dokter Nate met zijn twee dochters voor een safari onder leiding van 'oom' Martin. Wanneer ze stuiten op een klein dorpje waarin elke inwoner op brute wijze is gedood door een leeuw - wat abnormaal gedrag is voor die dierensoort - is dat het moment waarop ze zijn betrokken bij de wraakactie van de grote kat.
De openingsscène bewijst het maar weer eens: in het donker is realistische belichting vele malen spannender. De stropers lopen met zaklampen rond in het wild, terwijl ergens een diepe leeuwengrom klinkt. Regisseur Baltasar Kormákur brengt dit via lange steadycamshots in beeld, waarmee hij je onderdeel maakt van de groep (en het gevaar). "Eentje leeft, en aan de voetafdruk te zien is hij heel groot," zegt iemand. "Als we die nu niet doden, komt hij achter ons allemaal aan." De toon is gezet, de spanning is aangetrokken.
Dus als kijker weten we wat Nate en zijn dochters staat te wachten wanneer zij in Zuid-Afrika landen. Je hoeft je niet lang af te vragen waar hun moeder is, want de dialoog is alles behalve subtiel. Hun oude vriend Martin - zowaar een keer een ingetogen optreden van Sharlto Copley - biedt ook nog een beetje achtergrondinformatie. Het is allemaal direct duidelijk: moeder wilde scheiden maar kreeg kort daarna kanker, vader bood weinig hulp of steun, en met name oudste dochter Mare is daar nog steeds erg boos over. Binnen tien minuten ben je helemaal up-to-date.
Daardoor kunnen we snel terug naar de actie in de Afrikaanse wildernis. Er worden enkele zaadjes geplant die later in het plot handig van pas zullen komen, en voordat je het weet zijn de vier inzittenden van de jeep betrokken bij de leeuw die het helemaal heeft gehad met alle homo sapiens. En dat is ook het moment waarop personages af en toe beslissingen nemen en gedrag vertonen dat het bloed onder je nagels vandaan haalt.
Het enige dat begrijpelijk is, is dat Nate tijdens een aanval van de leeuw zijn dochter opdraagt de jeep te besturen. Volstrekt geloofwaardig dat de jonge meid zonder rijbewijs het voertuig enkele meters verderop al tegen een boom rijdt. Op die manier belanden we namelijk bij het leeuwendeel van de film, namelijk gestrand zijn in 'the middle of nowhere' terwijl een moordlustige leeuw je in de smiezen heeft. Er is geen communicatie mogelijk met de buitenwereld en wildernisexpert Martin is te gewond om hulp te bieden.
Best spannend, maar niet onbekend. In 1981 kwam het boek Cujo uit, geschreven door Stephen King. En in 1983 was de film er al, waarin een moeder met haar zoontje opgesloten zit in haar auto omdat er buiten een agressieve hond met rabiës het op ze gemunt heeft. In dat verhaal wordt de spanning opgevoerd doordat het zoontje astma heeft en zonder medische hulp niet lang in de auto kan overleven. In Beast blijft het enkel de leeuw die de dreiging is. Dat ze nog 'slechts' vier flessen water hebben voelt niet als hoge nood.
Toch gaat het wel en wee van de personages je niet in de kouwe kleren zitten. Ten eerste omdat de computergeanimeerde leeuw er prachtig realistisch uitziet. Niet honderd procent, maar evengoed petje af voor de visuele effectenafdeling. Niet alleen die ene leeuw is geanimeerd; de dieren die je ziet zijn vaker niet echt dan wel. Uiteindelijk is het dé leeuw die het meest in beeld komt. Zoals we dat weten van Scar uit The Lion King , heeft een slechterik nou eenmaal donkere manen. En hij ziet er oprecht iets groter uit dan de gemiddelde leeuw.
Ten tweede vanwege het acteren van Idris Elba. Al sinds zijn Stringer Bell in de serie The Wire laat hij zien dat hij als acteur zijn stem niet hoeft te verheffen of met zijn armen hoeft te zwaaien om iets geloofwaardig over te brengen. Zijn personage heeft twee dochters, dus als de ene koppig wegrent begrijp je waarom hij de ander niet zomaar achterlaat, en je hoopt dat de ene zonder kleerscheuren zal terugkeren.
De domme handelingen van de personages zijn niet aanhoudend, waardoor Beast alsnog een voldoende mag krijgen. Zonder de aftiteling is de speelduur minder dan anderhalf uur. Ondanks dat Dick Maas niet meer geloofde in dat het publiek interesse heeft in een popcornfilm over een leeuw die mensen aanvalt (na het initiële falen van zijn film Prooi), is dit goed vertoeven. Veel schrikmomenten zitten er niet in, dus die bak gepofte maïs zal niet van je schoot vallen.
