Het lijkt een van de moeilijkste opgaves voor filmmakers: een mensenleven vangen. Films zoals Boyhood hebben ambitieuze pogingen gedaan om in de buurt te komen van opgroeien en ouder worden. Op geheel eigen manier slaagt Ana Katz erin om het bestaan van de moderne mens, in al zijn absurditeiten, te vangen in nog geen vijfenzeventig minuten. El Perro Que No Calla is fragmentarisch, poëtisch, bizar, contemplatief en verre van perfect. Het is hoe dan ook een van de meest interessante en levensbevestigende films die er zijn.
De film opent met buren die komen klagen bij Sebastián over zijn hond die in zijn afwezigheid de hele buurt stoort met zijn geblaf. Een buurman vertelt in tranen hoe triest hij de eenzaamheid van het beest vindt. Het geblaf is nooit te horen, maar voltrekt zich
buiten het bewustzijn van de film en de toeschouwer. Sebastián ziet zich genoodzaakt om zijn hond mee te nemen naar zijn werk, maar dat wordt niet op prijs gesteld, waarop hij ontslag neemt. Het blijkt het begin van een avontuur met vele verschillende banen, verspreid over vele jaren.
Met flinke tijdsprongen, telkens zonder te weten hoever we de toekomst in gezogen worden, volgen we Sebastian in zijn bestaan. De film bestaat uit vijf verschillende stukken, gescheiden met fraaie tekeningen. Deze laten vaak belangrijke gebeurtenissen zien die emotioneel of bepalend zijn voor het verhaal. Maar, zo lijkt Ana Katz duidelijk te willen maken met deze film, het plot is juist niet waar het om draait. Katz weet met fijne streken een heel mensenleven te portretteren dat van toevalligheden en absurditeiten aan elkaar hangt. Daniel Katz, de broer van de regisseur, speelt de rol van Sebastián met een zekere gelatenheid en kalmte waardoor hij als een soort antikapitalistische boeddha alles over zich heen kan laten komen. Deze onverschilligheid maakt het vrij lastig om je te identificeren met deze figuur die alles maar best vindt.
El Perro Que No Calla neemt echt een absurde wending als er een ramp uitbreekt waardoor iedereen zich ineengekrompen en gehurkt voort moet bewegen. Voor de rijken is er een oplossing; zij kunnen een soort ruimtehelm betalen waardoor ze fier overeind kunnen blijven rondlopen. Deze ramp, die in al zijn absurditeiten sterk overtrokken oogt, maakt ook weer een cruciaal deel uit van het leven. Katz laat echter zien dat er ook na de apocalyps nog leven mogelijk is.
De titel van de film luidt in vertaling 'de hond die niet wou zwijgen'. Het lijkt een cryptische titel voor een hond die maar kort te zien is en nooit te horen is, op het geluid van zijn halsband na. Slaat de titel op het feit dat onze honden blaffen als wij er geen weet van hebben? Het lijkt terug te gaan op de filosofische vraag: als een boom omvalt en er is niemand in de buurt, maakt de klap dan geluid? Het is ook mogelijk dat deze 'hond' uit de titel slaat op de levenskracht van Sebastián of de wereld die zich om hem heen maar voort blijft bewegen. Zo is El Perro Que No Calla soms een hele puzzel. Tegelijkertijd is het een film die vooral ervaren moet worden. De fraaie tekeningen en prachtige zwart-witshots complementeren de film die ondanks zijn korte duur een waar epos over mens-zijn in de moderne wereld genoemd mag worden.
