Het is eigenlijk heel simpel. Je bent een creatief horrorregisseur, en je familie bezit een akelige boerderij op een afgelegen plek. Bryan Bertino weet wel wat hij van deze optelsom moet maken, en pakt met vrij beperkte middelen uit om ons de stuipen op het lijf te jagen. The Dark and the Wicked maakt gebruik van een weinig vernieuwend arsenaal aan schrikeffecten, en voelt toch helemaal vers aan. Bertino speelt een geraffineerd spel met suggestie en creëert daarmee een intrigerend monster dat nét ongrijpbaar blijft.
Het lange ziekbed van pa overweldigt de moeder van Louise en Michael, maar toch wil ze geen hulp. Ze heeft liever dat haar kinderen wegblijven. Dat hier iets meer aan de hand is, blijkt al gauw. Mams rare nachtelijke gewoonte om een berg wortels te snijden eindigt in tragedie. En dan blijkt haar dagboek vol te staan met verhalen over een duistere aanwezigheid die bezit probeert te nemen van haar stervende man. Vervolgens komt ook nog een mysterieuze priester opdagen in de regen, en zijn de rapen helemaal gaar. Want moederlief was toch helemaal niet gelovig?
In The Dark and the Wicked gaan we samen met Louise en Michael op verkenningstocht, om erachter te komen wat hier in vredesnaam gaande is. Ze openen daarmee een deur naar vreemde visioenen, dubieuze interacties, zelfverminkingen en een hele hoop dood. Alleen de zwaar ademende pa blijft maar door leven, terwijl een duister wezen bij hem probeert binnen te dringen. En vooral Louise gaat zich steeds meer afvragen wat nou echt is en wat niet. Want als deze film iets doeltreffend doet, is het desoriënteren.
Hoofdrolspeelster Malin Ireland zou je kunnen kennen uit het tweede seizoen van The Umbrella Academy, al speelde ze ook interessante bijrollen in The Irishman en Hell or High Water. Met een gepijnigd gezicht wringt ze zich moeizaam door alles wat de kwaadaardige krachten in dit verhaal op haar pad gooien. Ze maakt het gewicht waaronder ze zucht voelbaar, en vooral daardoor werkt deze film zo goed. Michael Abbott Jr. is verdienstelijk als haar broer, maar lijkt wat minder persoonlijkheid te hebben. Sowieso leer je uiteindelijk weinig over deze twee personages, behalve hoe ze zich onder deze psychologische druk gedragen. En dat is genoeg voor Louise, dankzij het spel van Ireland. Haar broer Michael mist echter iets. Gelukkig verpest dat de film niet.
De laatste jaren is het modieus om te smijten met de term 'elevated horror', om te benoemen dat een griezelfilm eigenlijk een diepere laag heeft. Bijvoorbeeld dat de film iets meer zegt over actuele thema's, zoals racisme, of juist een verkenning is van onderliggende thema's zoals een psychologisch trauma of een ziekte. Los van de vraag of dit wel zo'n nieuwe ontwikkeling is, is het ook wel verfrissend om te zien hoe The Dark and the Wicked hiermee een loopje neemt. Met een beetje fantasie zou de film kunnen gaan over hoe desastreus een slopende ziekte is voor een boerenbedrijf, maar is dat nou echt het punt van de film?
Er wordt ook heel veel geflirt met het religieuze thema's, door te suggereren dat die kwade aanwezigheid de - of een - duivel is. Daarnaast wordt flink nadruk gelegd op de religiositeit van de verpleegster die dagelijks voor pa komt zorgen. En ook de komst van een intense, maar buitengewoon vreemde priester leunt op de notie dat deze film misschien iets wil zeggen over de ongelovigheid van zowel broer als zus en die van hun ouders. Je wordt eerst verleid om hier dieper over na te denken, later vervliegt alle mogelijke betekenis. Het is alsof je stukjes krijgt van een puzzel die sowieso niet klopt.
Wat The Dark and the Wicked bovendien ijzingwekkend maakt, is dat je al heel gauw doorkrijgt dat niemand veilig is. Iedereen wordt achternagezeten door schaduwen, en dat zijn geen innerlijke demonen. Er is iets kwaadaardigs, we hebben geen flauw idee waarom en er kan niets tegen worden gedaan. Als je daar niet van huivert, heb je een hart van graniet.
