De duistere debuutfilm van Michael Pearce begint als een gangbare thriller. Moll zit gevangen in een deprimerende dagelijkse sleur: familieleden die meer succes hebben of moeders die kleineren en controleren. Er verschijnt een prins die Moll komt redden en haar de liefde geeft die ze altijd al miste, maar hij heeft iets duisters in zich. Het lijkt de opzet van de zoveelste romantische thriller in het young-adult-genre. Dit is allemaal schijn.
Beast gaat eerder over het gitzwarte hart van eenieder. Geen enkel personage is goed of slecht, maar ze dragen allemaal bij aan de dramatische gebeurtenissen en de keuzes van onze hoofdpersonages. Pearce laat het romantische verhaal op een intelligente en verrassende manier evolueren tot een grauwe psychologische thriller. Geen enkele scène of uitspraak is overbodig en hij weet elk aspect van een scène te gebruiken om een naargeestig vermoeden op te bouwen, waar je niet altijd je vinger op kunt leggen.
Een van de grootste troeven hierin is Jessie Buckley als Moll, het roodharige slachtoffer in spe, die een aardig bereik in haar acteerwerk laat zien. Angst, tirannie, subtiele trillingen en psychotische uitbarstingen, alles komt langs. Johnny Flynn is een prima tegenpool. In eerste instantie een clichématige, ruige jongen, maar hij blijkt een uitstekende spiegel voor de emotionele Moll en kent eveneens een ingewikkeld verleden. Pearce weet beide personages op zo'n tweeledige manier op te zetten, dat je een lange tijd niet weet voor wie je nu eigenlijk empathie moet hebben, en voor wie je bang moet zijn.
Waar de meeste thrillers de mist in gaan, is in de duidelijke scheiding tussen goed en slecht. Een kwaadaardig personage wordt gekoppeld aan een enkele dramatische gebeurtenis, waardoor ze zo verstoord zijn geraakt. Een onschuldige naïeveling moet aan de persoon met kwade intenties ontsnappen. Beast verdraait niet alleen deze simplistische kijk op de hoofdpersonen, maar elk aspect van de film gaat erin mee. Familieleden gedragen zich psychotisch, politiechefs tonen hun ware aard en de dorpsgemeenschap vraagt bijna om een gewelddadige reactie. Het duurt niet lang voordat de film is doordrenkt met een akelige ondertoon die de hoofdpersonen voortdurend moeten bevechten.
Pearce zet hier nog verder op in, door te spelen met belichting, muziek, flashbacks en dromen. De realiteit raakt steeds verder weg en een soort verborgen overlevingsdrang komt steeds meer naar boven drijven. Gelukkig kan Pearce zich ook nog inhouden en wordt Beast geen surrealistische chaos. Hij begint simpelweg met herkenbare personages, met een bepaald beeld van de wereld. Om dit beetje bij beetje op zijn kop te zetten in een verrassende verhaallijn die zich mooi ontrafelt en escaleert.
Beast is een indrukwekkend debuut, niet alleen voor Pearce en zijn vermogen om met film een verhaal te vertellen. Ook Jessie Buckley maakt hier een grote stap naar het filmpodium met een imponerende rol. Fans van romantiek en doorsnee thrillers kunnen beter wegblijven. Beast is een grauw pareltje, voor cynische filmfans die hun empathie graag uittesten op complexe personages. Pearce laat je staren naar het gitzwarte hart van de mensheid op zoek naar een lichtpuntje, als dat bestaat.
