Het gebeurt zeer zelden dat een film erin slaagt van begin tot eind een glimlach op je gezicht te toveren. Een film die je meeneemt naar een wereld die zo heerlijk vreemd is dat je er gelijk naartoe wilt. Die je de ene seconde onbedaarlijk hard doet lachen en niet lang daarna met een brok in de keel achterlaat. Micmacs à Tire-Larigot is zon film. Het is de langverwachte terugkeer van Jean-Pierre Jeunet, de enige regisseur die zon heerlijk vreemde, maar ook lieve film had kunnen maken.
De prachtige openingsscènes zetten alvast de toon. In de Marokkaanse woestijn zien we hoe een bommenspecialist om het leven komt. De man is de vader van de jonge Bazil, die naar een weeshuis wordt gestuurd als zijn moeder het verlies van haar man niet kan verwerken. Jaren later werkt Bazil in een videotheek waar hij op een avond door een zeer ongelukkig toeval betrokken raakt bij een criminele afrekening. Hij krijgt een afgeketste kogel in zijn hoofd en raakt in een coma. Daar komt hij uit, maar hij is wel zijn baan en zijn huis kwijt. Bovendien heeft hij last van bijwerkingen van de operatie. Hij wordt uiteindelijk opgenomen in een groep door de maatschappij verstoten zonderlingen, die hun hoofdkwartier op een vuilnisbelt hebben, en besluit met zijn nieuwe vrienden wraak te nemen op de wapenfabrikanten die hem al zijn hele leven dwarszitten.
Er is geen beginnen aan om te beschrijven hoe mooi en origineel Micmacs à Tire-Larigot is. Alleen al de scène waarin Bazil in coma ligt en de chirurgen in de operatiekamer door middel van kop of munt bepalen of ze gaan opereren, is prachtig. Hoogtepunt is de inrichting van het hoofdkwartier van Bazil en zijn vrienden. Werkelijk oogverblindend mooi vormgegeven, kom je ogen tekort om alle visuele vondsten van Jeunet hier op waarde te schatten.
Micmacs à Tire-Larigot is een film die van de hak op de tak springt, zonder dat het ook maar een moment gaat storen. Is de film het ene moment een ode aan de stomme films van Buster Keaton en Charlie Chaplin, een ogenblik later verwijst Jeunet alweer vrolijk naar Amerikaanse film noirs zoals The Big Sleep. De leukste scènes zijn echter de momenten waarop Bazil en zijn excentrieke vrienden (onder wie een slangenmens, iemand die alle afstanden en maten correct kan schatten en een zeer eloquente man) de twee concurrerende wapenfabrikanten op uitgekiende wijze tegen elkaar uitspelen. De volkomen krankzinnige plannen waarmee de groep op de proppen komt, resulteren in de meest doldrieste avonturen die uiteindelijk samenkomen in het prachtige einde.
Geholpen door een uitstekende acteerprestatie van Dany Boon (Bienvenue Chez les Ch'tis), die wederom blijk geeft van een fantastische komische timing, is Micmacs een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van Jean-Pierre Jeunet. Hoewel de film de emotionele intensiteit van Amélie niet kan evenaren en de tweede helft van de film iets minder is dan het begin, blijft het een waar genot om naar te kijken. Een satirische blik op de wapenhandel, een pleidooi voor het belang van vriendschap, maar vooral een ode aan de kracht van film. Het ideale kerstcadeau.
