Het komt vaker voor dan je zou denken: Nederlandse kinderen die door één van beide ouders ontvoerd worden en van de ene op de andere dag van de aardbodem verdwenen lijken te zijn. In 2004 overkwam het Janneke Schoonhoven. Twee jaar lang duurde het gevecht van Janneke voordat ze haar kinderen weer terugkreeg. En toen dat emotionele moment eindelijk daar was, leefde heel Nederland mee. Het uitmelken begon al vrij snel met een boek, en geheel volgens de regels is er nu dan ook een film. Leuk voor degenen die nog nooit van Janneke Schoonhoven hebben gehoord. Voor iedereen die drie jaar geleden wel een televisie in huis had, voegt de film echter niets aan de geschiedenis toe.
Kom Niet Aan Mijn Kinderen blijft voor het grootste deel trouw aan het verhaal dat we allemaal kennen. Een reisje naar Euro Disney eindigt voor de twee kinderen van Hanne onverwacht in Syrië. Hanne wordt nog een tijdje aan het lijntje gehouden door haar ex-man die beweert dat het overmacht was dat hem naar Syrië bracht en dat de kinderen binnenkort weer naar huis zullen komen, maar de kijker weet al die tijd al wel beter. Als ook Hanne na enige tijd in paniek raakt, neemt ze contact op met Wouter Simons, gespecialiseerd in ontvoeringen van Nederlandse kinderen. Gezamenlijk doen ze er alles aan om de kinderen van Hanne terug te halen naar Nederland. Op hulp hoeven ze echter niet te rekenen. Ambassades doen hun best maar staan machteloos, haar eigen familie kan het klaarblijkelijk weinig schelen wat er gebeurt en zelf vecht ze lange tijd nog tegen gevoelens voor haar ex-man.
Het is verbluffend hoe slecht sommige mensen zijn in hun partnerkeuze. Is de eerste partner van Hanne een manipulatieve zak, de tweede is een slappe zak. Echt meeleven is er voor tweede man Bertus niet bij. Medelijden heeft hij wel, maar vooral met zichzelf als Hanne voor de zoveelste keer naar Syrië afreist. Het is overigens niet ondenkbaar dat Hanne haar slechte smaak overgehouden heeft aan een liefdeloze jeugd, want ook haar ouders zijn onsympathiek. En Hanne zelf? Die doet alles voor haar ontvoerde kinderen, ook het verwaarlozen van haar huwelijk en andere kinderen.
Het maakt het meeleven voor de kijker soms wat lastig. Want ook al is vader Nizar een gewelddadige en nare vader, het thuisfront in Nederland is ook weinig soeps. Bovendien is de familie van Nizar over het algemeen wel lief tegen de kids, dus met de kommer en kwel valt het eigenlijk best mee. Wat ook niet helpt, is het feit dat beide kinderen nergens ook maar enigszins geloofwaardig zijn. Emotieloos hun toch al geforceerde teksten oplepelend zijn ze immens vervelend om naar te kijken en zorgen ze ervoor dat de kijker nooit denkt: als dit mijn kinderen waren geweest, had ik ook alles op alles gezet om ze terug te halen.
Dat de film niet geheel mislukt is, is te danken aan hoofdrolspeelster Karina Smulders. Haar strijd is geloofwaardig en de schaarse momenten die naar de strot grijpen zijn aan haar spel te danken. En als de opbouw naar de bekende ontknoping dan ook nog perfect is, zit ik tot mijn eigen verbazing toch nog op het puntje van mijn stoel. Maar de teleurstelling is groot als de prachtige ontknoping net voor het einde de nek om wordt gedraaid door het walgelijk getimede Lost van Anouk. Het verhaal van Janneke Schoonhoven blijkt uiteindelijk aangrijpender zonder de film, en dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest.
