De kracht en tegelijk de zwakte van het romantische komediegenre is het feit dat je als kijker precies weet waar je aan toe bent als je zon film ingaat. Jongen ontmoet meisje, er ontstaan problemen en aan het eind leeft iedereen nog lang en gelukkig. Het is de kunst om die opbouw te verpakken in zon mooie buitenkant dat deze voorspelbaarheid niet gaat irriteren. Sommige films zijn daar beter in dan andere en gelukkig behoort Letters to Juliet tot de eerste categorie.
Amanda Seyfried is Sophie, een vrouw die werkt als feitenchecker voor een uitgeverij maar ambities koestert het zelf te maken als schrijfster. Ze staat op het punt te trouwen met de temperamentvolle kok Victor, die druk bezig is met zijn nieuwe restaurant. Samen gaan ze op een vervroegde huwelijksreis naar Verona, de stad van Romeo en Julia. Daar aangekomen heeft Victor het te druk met zijn werk, waardoor Sophie vooral zelf door de stad gaat banjeren.
Ze gaat in Verona langs bij het wereldbekende huis van Julia, waar dagelijks duizenden vrouwen samenkomen om briefjes achter te laten met vragen over hun liefdesleven. Sophie ontdekt een vijftig jaar oud briefje achter een losse steen met daarop het verhaal van een jong Brits meisje dat het als tiener niet aandurfde om een nieuw leven te beginnen met haar grote Italiaanse liefde. Sophie besluit contact te zoeken met de vrouw, die inmiddels de zeventig al is gepasseerd. Deze Claire reist dan al snel af naar Verona, met haar knappe kleinzoon Charlie in haar kielzog. Met zijn drieën reizen ze heel Toscane af op zoek naar Lorenzo Bartolini, de verloren liefde van Claire.
Zodra de (letterlijk en figuurlijk) grote dame Vanessa Redgrave haar intrede doet in Letters to Juliet, krijgt de film een forse kwaliteitsinjectie. Tot dan moet de nog jonge Amanda Seyfried, die na haar rol Mamma Mia wel heel snel tot leading lady is gebombardeerd, de film op haar schouders dragen en hoewel dat haar zeker niet slecht afgaat, trekt Redgrave moeiteloos alle aandacht naar zich toe. De klasse die ze uitstraalt zie je niet vaak meer in Hollywood en al zeker niet in een op een jong publiek gerichte romantische komedie.
Maar de echte hoofdrol in Letters to Juliet is weggelegd voor het Italiaanse landschap. De plaatselijke VVV zal deze film ongetwijfeld met open armen ontvangen, want dit is eigenlijk gewoon een schaamteloze reclamespot voor Italië. Regisseur Gary Winick en cameraman Marco Pontevervo brengen het stedelijke Verona en het meer landelijke Toscane op prachtige wijze in beeld en zorgen ervoor dat je direct op het vliegtuig naar deze prachtige omgeving wilt stappen. Het levert een film op vol mooie plaatjes en mooie mensen die op zoek zijn naar oude en nieuwe liefdes in het romantische Verona. En laten dat nou precies de juiste ingrediënten zijn voor een ideale zomerfilm.
