Elk jaar komt er rond Kerst traditiegetrouw een aantal familiefilms in de bioscopen die kwalitatief niet altijd even goed zijn, maar het vanuit een commercieel oogpunt vaak goed doen. Dat in ogenschouw nemende heeft het eigenlijk nog lang geduurd voordat het ideeënarme Hollywood op het ingenieuze plan kwam een kerstfilm te maken rondom de paashaas. Het resultaat is Hop, de tweede film uit de stal van Illumination Entertainment, het productiebedrijf dat vorig jaar zo indrukwekkend debuteerde met Despicable Me.
Hop gaat over E.B., de zeventienjarige zoon van de paashaas die dit jaar met pensioen gaat en wil dat zijn zoon het familiebedrijf overneemt. Daar heeft de rebelse E.B., die de ambitie heeft drummer te worden, natuurlijk helemaal geen zin in en hij besluit dan ook zijn dromen achterna te gaan. Hij ontvlucht Paaseiland en komt terecht in Hollywood, waar hij kennismaakt met de nietsnut Fred, die zelf ook een moeizame relatie heeft met zijn vader. Samen beleven de twee de meest idiote avonturen en moeten ze natuurlijk ook Pasen zien te redden.
Hop is geregisseerd door Tim Hill, die eerder Alvin and the Chipmunks maakte, een film waar Hop veel van weg heeft. Ook in die film was er namelijk sprake van een combinatie van live-action en animatie-elementen, met als belangrijk verschil dat het daar ging om eekhoorns. In de praktijk komt deze werkwijze er op neer dat de acteurs in de film in het luchtledige moeten acteren en de geanimeerde tegenspelers pas in een later stadium worden toegevoegd. Dat is een aanpak die met risicos gepaard gaat, omdat de interactie tussen de hoofdrolspelers moeilijk is als de ene hoofdrolspeler uit de computer moet komen.
Hoewel het helpt dat in Hop de geanimeerde wezentjes niet op zon belachelijk cartooneske manier worden ingesproken als in Alvin and the Chipmunks, lukt het ook Hop niet om de twee verschillende werelden van animatie en live-action vloeiend in elkaar te laten overlopen. Het blijft vreemd om te kijken naar een geanimeerd konijn dat in de echte wereld spreekt met de stem van Russell Brand, waardoor je nooit helemaal kunt meeleven met de film en er een grote afstand blijft bestaan.
Maar dit alles zal de jonge doelgroep van de film ongetwijfeld heel weinig uitmaken. Die zullen genieten van de capriolen van dat vreemde konijn dat de wereld van Fred op zijn kop zet. En zelfs voor de ouders die door hun kind worden meegesleurd naar de film, valt er genoeg te genieten. Het kuikentje Carlos plant namelijk een staatsgreep op Paaseiland, omdat hij het zat is om na jaren trouwe dienst nog steeds op het tweede plan te moeten staan. Dit personage, erg sterk ingesproken door Hank Azaria, is met afstand het grappigste van de film en doet terugverlangen naar Despicable Me, een film die op alle fronten superieur was aan het degelijke, maar weinig verrassende Hop.
