In de openingsscène van Angèle et Tony ontmoeten de twee titelpersonages elkaar in een café naar aanleiding van een contactadvertentie. Zij heeft een paar minuten daarvoor zichzelf nog geprostitueerd in een steegje; de Action Man die ze als dank kreeg is voor haar zoontje. Dit regiedebuut van Alix Delaporte mist op momenten subtiliteit en geloofwaardigheid.
Angèle is een vrouw die alles heeft verloren en nu probeert om het meest dierbare terug te krijgen. Haar zoontje woont al een tijd bij haar schoonouders en wil haar niet zien. Wat precies de reden is, blijft voor de kijker nog een tijdje geheim. Informatie wordt beetje bij beetje verstrekt.
Angèle et Tony probeert een klein en ingetogen drama te zijn, maar vliegt geregeld uit de bocht. Het ligt er te dik bovenop dat zij weinig interesse heeft in hem en dat zorgt vooral later in de film voor problemen. Vanaf de eerste minuut weet de kijker dat Angèle een opportunist is die alles zal doen om bij haar zoontje te komen. Als zij zich vastbijt in een relatie, is het duidelijk dat het hier niet om echte liefde gaat.
Of haar gedachten veranderen als ze meer van Tony te weten komt, wordt aan de kijker overgelaten. Dat ook hij een traumatisch verleden heeft maakt ze misschien zielsverwanten, maar of Angèle dat zal beseffen in haar blinde gedrevenheid om haar zoontje terug te krijgen, is maar de vraag.
Het levert aan de ene kant een mooi drama op, waarin een vrouw er alles aan probeert te doen om haar leven weer op de rails te krijgen. Maar aan de andere kant gaat het ook over een man die daar de dupe van lijkt te worden. Natuurlijk krijgt hij wel argwaan, maar hij laat het toe en raakt al snel verliefd; de hele film blijft hij daardoor een slachtoffer. Mocht er echte liefde in het spel zijn, dan komt dat nooit goed genoeg naar voren.
De manier waarop het verhaal achter de twee hoofdpersonages zich langzaam ontplooit, is boeiend en hoofdrolspeelster Clotilde Hesme zet een knappe rol neer, maar toch overtuigt de film niet compleet. Het doel dat Angèle voor ogen heeft, wordt te veel benadrukt, terwijl andere aspecten weer onderbelicht blijven. Het verhaal over twee verloren zielen die elkaar omhoog proberen te helpen, helt daardoor te veel naar één kant. Het einde, hoe innemend dat ook wordt gebracht, is niet zo ontroerend als het had kunnen zijn.
