In 2008 liet de Leidse faculteit Letteren naar aanleiding van een seksuele intimidatiezaak een gedragscode opstellen waarin relaties tussen medewerkers en studenten ten strengste werden afgeraden. Indien het toch tot een relatie zou komen, was de betrokken medewerker van de universiteit verplicht dit te melden bij zijn leidinggevende. Afgaand op de taferelen in LAmour est un Crime Parfait zijn dergelijke voorschriften op de letterenfaculteit van de universiteit in het Zwitserse Lausanne nog niet geïntroduceerd. En dus is er weinig wat literatuurprofessor Marc ervan weerhoudt zijn charmes bot te vieren op zijn vele gewillige studentes om vervolgens zonder blikken of blozen met hen in bed te duiken. Ze zijn weliswaar allemaal meerderjarig, maar toch een stevige dertig jaar jonger dan hij. Niet vreemd dus dat hij direct met argusogen wordt bekeken wanneer een van de studentes vermist raakt.
De meest sceptische observant in dezen is waarschijnlijk de kijker. De openingsscène laat namelijk zien hoe Marc het meisje in kwestie meeneemt naar zijn slaapkamer, maar haar vertrek wordt niet getoond. De film laat de kijker dan ook volop gissen over Marcs ware aard. Dat zijn leven een rommeltje is, leidt in ieder geval weinig twijfel. Hij is mislukt als schrijver, rookt als een schoorsteen, woont samen met zijn zus in hun ouderlijk huis en zijn kennisgebieden zijn beperkt tot literatuur en vrouwen versieren. Dit personage wordt op uiterst charmante wijze neergezet door de Franse steracteur Mathieu Amalric, wiens donkere ogen nooit laten zien wat er precies in hem omgaat, wat hem uiterst geschikt maakt voor rollen als deze.
De verdwijning van de studente leidt ertoe dat haar stiefmoeder naar de campus komt om uit te vinden wat er precies is gebeurd. Bij haar ontmoeting met Marc slaat de vonk gelijk over, dus duurt het niet lang voor hij weer een nieuwe verovering kan bijschrijven. Maar hoewel het er aanvankelijk op lijkt dat hij zich in de zoveelste liefdeloze affaire heeft gestort, blijkt Marc gaandeweg serieuze gevoelens te ontwikkelen voor deze getroebleerde vrouw wier leeftijd een stuk hoger ligt dan die van zijn gebruikelijke bedpartners. Dat deze vrouw bij Marc de innerlijke romanticus naar boven haalt, betekent overigens niet dat hij direct open kaart speelt; over de affaire met haar stiefdochter blijft hij wijselijk zwijgen.
Vroeg in de film vertelt Marc aan zijn studenten dat een leven vooral wordt beïnvloed door de landschappen waarin een mens zijn ervaringen opdoet, wat een verklaring biedt voor de stevige focus op het visuele aspect. Zo is Marcs woning een eenvoudig houten chalet in de Zwitserse Alpen, omringd door naaldbomen en sneeuw, waarvan het interieur vooral bestaat uit stapeltjes boeken. Het universiteitsgebouw daarentegen is uiterst futuristisch vormgegeven en biedt met zijn glazen wanden steeds uitzicht op de omringende omgeving. Dit contrast tussen een ouderwetse woning en een moderne werkplek geeft kracht aan de tweezijdigheid van het hoofdpersonage, maar helaas heeft de film last van hetzelfde Jekyll-en-Hyde-syndroom. Er wordt namelijk nauwelijks een duidelijke lijn gekozen, wat de kijker laat gissen of hij naar een thriller of een romantisch drama zit te kijken. Dit leidt tot een distantiëring die zelfs met degelijk uitgevoerde eindtwist niet kan worden verholpen. Zonde.
