Robert de Hoog is misschien wel de belangrijkste vertegenwoordiger van de nieuwe generatie Nederlandse acteurs, die klaarblijkelijk ook nog eens allemaal vriendjes van elkaar zijn. Een carrière buiten de landsgrenzen is niet zo'n gekke gedachte. Als je net op het verkeerde moment met je ogen knippert dan mis je De Hoog in War Horse. En dan te bedenken dat meneer Spielberg - terecht - nog wel zo veel in de roodharige acteur zag. Love Eternal is een Iers-Nederlandse coproductie waarmee De Hoog revanche kan nemen op zijn cameo in voorgenoemd oorlogsdrama. De Hoog speelt de hoofdrol in deze fascinerende exploratie van leven en dood in alle denkbare facetten.
Voor de zonderlinge Ian hoeft het leven niet meer. Hij verloor op jonge leeftijd zijn vader, met wie hij een sterke band onderhield. Als zijn moeder dan ook nog eens het leven laat, begint de inmiddels volwassen Ian steeds meer in zichzelf te keren. Zijn moeder heeft hem een boek nagelaten waarin hem wordt uitgelegd hoe het leven werkt. De onderwerpen variëren van praktische zaken tot haast filosofische levenslessen. Hij ontwikkelt een fascinatie voor de dood en dan met name de online gemeenschap die gezamenlijke zelfmoorden plant. Een plan om zichzelf in zijn auto te vergassen wordt abrupt onderbroken. Ian grijpt de mislukte zelfmoordpoging aan om contact te leggen met jonge moeder Tina die het leven niet meer ziet zitten. En hij wrikt zich het leven binnen van de mysterieuze Naomi, die een dierbare heeft verloren. Langzaam dringt het besef door dat het omarmen van de dood wellicht alleen lukt door eerst het leven te gaan waarderen.
De Ierse filmmaker Brendan Muldowney bewerkte voor Love Eternal de roman Loving the Dead van de Japanse schrijver Kei Ōishi. Hij heeft zich bij de verfilming geen gemakkelijke taak gesteld. Dit wordt grotendeels ingegeven door de complexe, gewaagde en ongemakkelijke thematiek. Het doordringt de kijker er eveneens van dat de dood toch nog steeds een taboe is, hoe openlijk er hier ook mee geflirt wordt. De sterfelijkheid van de mens wordt op confronterende wijze door Muldowney aangesneden. Ian is niet bang voor de dood, verlangt er zelfs vurig naar, maar lijkt zich vooral te interesseren in het proces nadat de dood is ingetreden. Gesleep met lijken is het gevolg, waarbij Muldowney de grens tussen fantasie en werkelijkheid dikwijls doet vervagen. Maar dit blijkt slechts een prematuur stadium in Ians bewustwordingsproces.
Pas als Ian in aanraking komt met de mooie jonge Tina lijkt het accent te veranderen. Hij begint zich te verdiepen in het leven van de vrouw. Waarom wil iemand die zo gelukkig lijkt toch afscheid nemen van het leven? De tweede vrouw die haar opwachting maakt, de onberekenbare Naomi, wakkert deze voor Ian onbekende gevoelens alleen nog maar meer aan. Ians doel lijkt niet enkel meer zo snel mogelijk de dood te verwelkomen, maar juist het vinden van levenskracht. Eenvoudiger wordt het er allemaal niet op, maar intrigerender wel.
Love Eternal blijft, anders dan de romantisch aandoende titel doet vermoeden, een redelijk klinische aangelegenheid. Dit wordt niet alleen opgewekt door het krachtige onderkoelde, en ondanks ettelijke close-ups wat afstandelijke camerawerk, maar ook door het optreden van De Hoog. Hij speelt een jongen in wie het lastig inleven is en wiens handelen onvoorspelbaar blijft. Maar juist hierdoor blijf je gebiologeerd naar hem kijken. Het verhaal neemt onverwachte wendingen en personages blijven volstrekt onpeilbaar. De Hoog laat prachtig introvert spel zien, met een nagenoeg feilloos Brits accent. Gemakkelijke kost is zijn eerste internationale hoofdrol echter niet. Emoties zijn van nature al verwarrend en ingewikkeld, maar Muldowney doet daar nog een schepje bovenop in dit vervreemdende drama. Daar zal niet iedereen mee uit de voeten kunnen.
