De jonge Parisienne Lydia is een goede en ervaren verloskundige, die stevig in haar schoenen staat en met geduld en vaste hand nieuwe baby's de wereld in brengt. In de openingsscène lijkt ze een volkomen normaal leven te leiden. Ze regelt met haar ravenzwarte haar in de straten van Parijs een taart voor de verjaardag van haar beste vriendin Salomé en moppert tegen haar vriend. Als deze bekent dat hij met iemand anders naar bed is geweest, reageert ze ogenschijnlijk heel beslist maar rustig. De relatie is nu voorbij. Een ingehouden storm van emoties raast ondertussen over haar gezicht. Lydia is niet iemand die explodeert maar implodeert.
Ze wil tijdens het verjaardagsfeestje niets liever dan alles aan haar beste vriendin vertellen, maar van haar hart uitstorten komt niets meer terecht als Salomés zwangerschapstest positief blijkt te zijn. Door dit nieuws ontstaat bij haar een soort beroepsdeformatie; het is net alsof de verloren vriendin en de ervaren verloskundige in haar vechten om voorrang. Lydia besluit precies op dát moment om van haar hart een moordkuil te maken. De zwangerschap duwt alles opzij. Je ziet de ingehouden pijn op haar gezicht en de liefdevolle glimlach die ze voor haar beste vriendin tevoorschijn tovert. Lydia is weer single en Salomé is zwanger. Hun levens hebben op dezelfde dag een andere afslag genomen.
Deze film bewandelt het spanningsveld van het verlangen naar een gezin en de realiteit van het kersverse moederschap. De twee vriendinnen presenteren een andere zijde van de medaille: het moederschap valt Salomé tegen en gaat haar niet meteen makkelijk af. Ze is verdrietig, ze heeft slaapgebrek en ze kibbelt met haar man. Ze weten niet welke naam ze hun dochter moeten geven.
Lydia stelt Esmée voor ('zij die geliefd is') en blijkt een rots in de branding. Ze heeft meteen een klik met Esmée, op wie ze helemaal verliefd is, regelmatig past en voor wie ze van nature goed lijkt te kunnen zorgen. Waar Salomé nog maar weinig voor haar kindje voelt, is Lydia meteen in de wolken: "Kijk wat voor moois je op de wereld hebt gezet". Ze is een steunpilaar die de moeder ontzorgt, de dochter verzorgt en te allen tijden de rust bewaart. Zo trekt ze Salomé door haar postnatale dip.
Wat Salomé alleen niet weet is dat Lydia smoorverliefd is geworden op de Servische buschauffeur Milos, met wie ze één nacht samen heeft doorgebracht, en dat háár dochter onderdeel is geworden van een nieuw project. Het was voor de rustige Lydia een blikseminslag en ze kon Milos niet vergeten. Nadat ze hem in het ziekenhuis weer tegen het lijf liep met de kersverse Esmée in haar armen, deed Lydia behendig een 'Billie Jean'. Met als 'klein' detail dat ze Salomés dochter nu gebruikt om de totaal niet geïnteresseerde man toch voor zich te winnen.
Als de rol van Milos zou zijn gespeeld door een charismatische en felbegeerde spetter, zou de film de klassieke weg volgen van een manipulatieve verleidster die ervoor zorgt dat een man in haar netten verstrikt raakt. De film bewaart hierin echter duidelijk de nuance. Lydia is zeker fout bezig, maar daar is niet alles mee gezegd.
Lydia's object van obsessie is namelijk een botte en lompe einzelgänger, die verder geen grote dromen of ambities heeft. Veel gezelligheid brengt hij ook niet. De helft van de tijd snap je niet eens wat ze in hem ziet. Hafsia Herzi speelt een introvert personage en haar verliefdheid blijft subtiel sluimeren en spat nergens van het scherm. Het maakt de vraag waarom ze zoveel moeite doet alleen maar groter.
Doet Lydia als jonge Parisienne een onbeholpen gooi naar geluk? Begaat ze een kleine misstap? Loopt haar web van leugens per ongeluk uit de hand? Volg je gewoon een dwaze millennial die zichzelf in de penarie heeft gewerkt? Schept ze genoegen in geheimzinnig zijn? Of heeft ze een hersenkronkel die wijst op diepere persoonlijkheidsproblematiek? Kan Lydia zowel de reddende engel als de gevaarlijke intrigante in zich dragen? Zien we een 'Madwoman in the Attic' in haar opdoemen? Of verlangt ze gewoon naar wat warmte? Die vragen houden je tijdens deze film onafgebroken bezig. Eén ding staat vast: Lydia is met haar geveinsde moederschap een gevaarlijke weg ingeslagen.
De vriendschap wordt indrukwekkend gespeeld door Hafsia Herzi en Nina Meurissen. De actrices zijn compleet naturel en hun dynamiek is subliem. Het spanningsveld tussen de twee (lees: 'Ik glimlach wel maar ik wil eigenlijk wat jij hebt') is voortdurend voelbaar. Je twijfelt geen moment dat ze symbiotisch met elkaar vervlochten zijn geraakt en als beste vriendinnen in een familieconstellatie terecht zijn gekomen. Ze praten tegen elkaar als zussen met een lange geschiedenis en ze zijn aan elkaar gewaagd. De verwardheid van de biologische moeder en de helderheid van de verloskundige zijn complementair. Door de intensiteit van hun vriendschap snap je dat de grenzen zijn vervaagd.
Le Ravissement is geen Emily in Paris waarbij de volgende leuke Parijzenaar klaarstaat voor de klunzende heldin, maar de film wordt ook niet duister of grimmig. Hij onderzoekt wat er gebeurt wanneer vriendinnen in elkaars leven van hoofdpersonages naar bijpersonages veranderen.
Wat de film sterk maakt is niet zozeer dat hij de vraag oproept in hoeverre Lydia een manipulator is, maar ook de vraag oproept in hoeverre haar object van begeerte die manipulatie waard is. Die vraagt stelt hij zichzelf ook. Hoewel Le Ravissement de complexiteit van goede vriendinnen laat zien en daarmee ogenschijnlijk geheel om drie vrouwen draait, zet deze film je op knappe wijze toch vooral aan het denken over de rol van de man.
