Honderdvijfentwintig jaar nadat een anarchist een einde aan haar leven maakte, spreekt Elisabeth Amalie Eugenie in Beieren, beter bekend als keizerin Sisi van het combirijk Oostenrijk-Hongarije, nog steeds tot de verbeelding. Het was actrice Romy Schneider die Sisi de sterrenstatus bezorgde in de zoetsappige, ernstig geromantiseerde trilogie van Ernst Marischka in de jaren vijftig van de vorige eeuw.
Sisi werd een icoon, over wie veel onware verhalen ontstonden. In werkelijkheid was ze een ingewikkelde vrouw met een hoge mate van intelligentie, een slecht gebit en lijdend aan een eetstoornis en depressies. De laatste jaren verschijnen regelmatig biopics over de keizerin zoals een miniserie en het vorig jaar verschenen Corsage, die een fictieve draai aan met name het einde van Elisabeths leven gaf.
Een poging om het wat waarheidsgetrouwer aan te pakken vinden we in het Duitse Sisi & Ich, waarbij het vertelperspectief geheel bij haar hofdame Irma Sztáray ligt. In de opening zien we de aanstaande courtisane met haar moeder het keizerlijk paleis betreden, waar de huidige hofdame haar als een stuk vee aan een keuring onderwerpt. Eenmaal goed bevonden reist Irma af naar het Griekse eiland Corfu waar ze ook nog even geacht wordt om in de hete zon een stukje hard- en hordelopen te demonstreren.
Het is een kolderiek begin van de biopic van Frauke Finsterwalder. Even rijst de twijfel of we hier niet met een parodie te maken hebben. Irma's eerste ontmoeting met de keizerin is ook een opmerkelijk tafereel. Sisi is een moeilijk figuur van wie Irma amper hoogte kan krijgen. Toch ontstaat een hechte band tussen de twee, misschien juist omdat Irma niet gillend gek wegrent maar volhardt in haar adoratie.
Finsterwalder heeft zichtbaar moeite om het complexe karakter van Sisi, functioneel gezien een bijfiguur, in de hand te houden. Het is zo'n wispelturige vrouw dat het de regisseur ernstige restricties oplegt. De verhouding met haar nieuwe hofdame is haast op het amoureuze af en het is een prettige bijkomstigheid dat je er niet helemaal de vinger op kunt leggen. De grilligheid van de keizerin maakt het personage echter ook wat ongeloofwaardig.
De eetproblemen van Elisabeth komen als een voetnoot voorbij, terwijl dit nou juist een interessant aspect van haar persoonlijkheid is. De keizerin was geobsedeerd met haar figuur en had moeite met ouder worden. Naarmate Finsterwalders biopic vordert, wordt ook de link met de werkelijkheid losgelaten. Als Corfu wordt ingeruild voor Groot-Brittannië lijkt dit vooral bedoeld om de excentriciteit van de keizerin verder uit te venten. Hier neemt Finsterwalder bovendien een loopje met de geschiedenis. Zo krijgen we ook hier weer een dubieuze lezing van haar einde te zien.
Finsterwalder probeert bovendien krampachtig het trucje te herhalen dat Sofia Coppola met haar Marie Antoinette uithaalde. De anachronistische soundtrack schiet zijn doel voorbij en is meer een geforceerde gimmick dan dat het jeu aan haar film geeft. Ster van de show is echter Sandra Hüller die als hofdame Irma binnen de beperkingen van haar taakopvatting een keur aan emoties laat zien. Helemaal bevredigend pakt Sisi & Ich niet uit. Daarvoor mist hij nuance en duiding, maar helemaal verspild zijn de tijd en moeite ook weer niet.
