In Encore maakt balletdanseres Élise een harde val, vlak nadat ze haar vriendje ziet vreemdgaan. In één klap ziet ze de grond onder haar voeten wegzakken. Ze moet zichzelf opnieuw uitvinden en ontdekken hoe ze haar danspassie op een andere manier in haar leven kan brengen. Die kans krijgt ze bij een gezelschap voor moderne dans.
De originele titel van de film is En Corps en eigenlijk past die beter. Encore (nogmaals) verwijst naar het nieuwe leven van Élise waarin dans nogmaals centraal staat, maar En Corps (in het lichaam) legt de nadruk op het fysieke. Beide titels zijn inhoudelijk juist, maar met het oog op de stijl is de tweede titel toepasselijker.
Na een bijzonder vormgegeven titelsequentie maakt filmmaker Cédric Klapisch ruim baan voor dansscènes. Niet voor niets werkte hij samen met Parijse prima ballerina Marion Barbeau en choreograaf Hofesh Shechter. De dansscènes zijn zo vormgegeven dat ze de kijker helemaal meenemen. Het camerawerk is dynamisch en de bewegingen voelen heel natuurlijk. Ook de belichting is mooi en de pakkende soundtrack werkt zo aanstekelijk dat je bijna uit je bioscoopstoel overeind zou willen komen. Klapisch tilt de film naar een hoger niveau dan de gemiddelde Franse feelgoodfilm en het is makkelijk te begrijpen waarom hij in zijn thuisland veel bezoekers trok.
Natuurlijk speelt er naast de dans nog meer in Élises leven. Ze leert een leuke nieuwe jongen kennen en er is wat drama rondom haar kille, afstandelijke vader en haar overleden moeder, maar deze lijntjes zijn karig uitgewerkt. Soms rijst de vraag of Klapisch er niet beter aan had gedaan zich nog meer op de dans te focussen omdat deze scènes werkelijk prachtig zijn. Desondanks weet de film zich over het algemeen goed staande te houden door het aanstekelijke verhaal over jezelf uitvinden. Dit komt mede door de steengoede vertolking van Barbeau die het personage veel warmte en expressie meegeeft.
Menig kijker zal de bioscoopzaal met een goed gevoel verlaten. Met name voor degenen die van dans houden, is dit een must-see op het grote witte doek. De film zal wellicht te kort aanvoelen, maar als Klapisch één ding goed over weet te brengen is het de magie van dans. Daarvan wil je alleen maar meer.
