Er is geen volk op deze planeet dat zo gesteld is op zijn actrices als het Britse. In tegenstelling tot haar Amerikaanse collega is de rijpere Engelse actrice ¬verzekerd van rollen en geniet ze ook nog eens enorm aanzien. Dit respect komt ook tot uitdrukking in de 'Dame'-titel, de vrouwelijke variant van de ridderorde. Het is een eer die veel oudere actrices te beurt valt.
Vier van deze dames komen jaarlijks samen in een cottage van één van hen. Het doel is het ophalen van herinneringen, het doornemen van de laatste roddels en het mijmeren over hun imposante carrières. Normaal gesproken is dit een onderonsjes waar geen pottenkijkers bij gewenst zijn, maar voor één keer mocht regisseur Roger Michell de camera's laten meedraaien.
Dame Joan Plowright, Dame Eileen Atkins, Dame Judi Dench en Dame Maggie Smith tikken inmiddels allemaal ruim de tachtig aan. Op de inmiddels blinde Plowright na zijn ze ook allemaal nog actief als actrice. Hun loopbanen begonnen in het theater met verplichte nummers als de koningsdrama's van Shakespeare en strekten zich uiteindelijk uit naar televisie en film.
Het in sommige landen reeds op televisie uitgezonden Tea with the Dames is een aaneenschakeling van vermakelijke anekdotes en smeuïge verhalen over bijvoorbeeld de tijd dat Plowright getrouwd was met Laurence Olivier, die als tegenspeler weer de angst inboezemende van de andere dames. Judi Dench wordt er door haar concullega's van beschuldigd er met elke rol vandoor te gaan en Maggie Smith is een 'dame' die niet over zich heen laat lopen.
Deze documentaire van de regisseur van succesromkom Notting Hill is allesbehalve een gezellig theekransjes over koetjes en kalfjes. Natuurlijk komen een heleboel verhalen voorbij met een hoge amusementsfactor vanwege de bekende betrokkenen, maar de actrices reflecteren ook op hun vak en levens. Hoe wijkt het spelen voor een zaal af van het acteren in een televisie- of filmproductie? Hoe speel je naturel en aan welke trends is dat onderhevig? En ten slotte: hoe speel je in godsnaam Shakespeare op een geloofwaardige manier?
Ondanks het feit dat de speelsters elkaar al decennia kennen krijg je nergens het gevoel dat je buitengesloten wordt of dat je hier eigenlijk niet bij hoort te zijn. Weliswaar zijn de actrices zich bewust van de aanwezige camera's en weten ze hun verhalen smakelijk te vertolken, hun natuurlijke charme werkt aanstekelijk. Ze laten het achterste van hun tong zien en hebben door de immense reputatie die ze hebben opgebouwd ook niets meer te verliezen.
Maar wat je vooral bij zal blijven is de enorme liefde voor het vak, het immense vermogen om met een snel veranderende wereld mee te bewegen en de dankbaarheid voor de prachtige rollen die de Dames gespeeld hebben. Verplichte kost voor elke acteur en vermakelijke kost voor elke filmliefhebber.
