In 2014 maakten Kevin Hart en Ice Cube in een ietwat clichématige buddycopfilm als de overcompenserende noobie en de stoïcijnse loner niet al te veel indruk op de internationale filmcritici. Toch haalde de film in de VS meer dan vijf keer zijn eigen budget op en kon een vervolg niet lang uitblijven. Kevin Hart en Ice Cube zijn dan ook trots op een internationale perstocht gegaan om Ride Along 2 nog groter te maken dan de voorloper. Maar heeft regisseur Tim Story (Fantastic Four) er ook een regelbrekend vervolg van gemaakt dat beter is dan de eerste of wordt het enkel een herhalingsritje?
Het lijkt in de eerste minuten nog enigszins verfrissend te zijn. Zo komen Benjamin Bratt, Olivia Munn en de nimmer subtiele Ken Jeong om de hoek kijken. Alle drie tillen ze het entertainmentniveau wat omhoog in een wat ambitieuzere openingsscène. Tevens zijn Ben Barber en James Payton ditmaal vanaf de start partners, wat de toon alleen maar ten goede komt. Vanaf het begin weet de film een toon te raken die meer in lijn ligt met een Bad Boys of Lethal Weapon dankzij de falende maar ambitieuze politieagent Ben Barber die de boel verstoort, terwijl Payton zijn hoofd koel houdt. Terwijl er duidelijk een standaardformule wordt gevolgd, lijkt er zowaar een sprankeltje van een funfactor in te zitten en werkt de clichéhumor alsof je een oude doch comfortabele schoen aantrekt. Dit wordt echter allemaal verpest zodra de introducerende credits eenmaal op gang komen.
Hierna blijkt de film namelijk de creatieve flexibiliteit van een doodlopend treinspoor te hebben. Men weet met minimale aanpassingen van het script van de eerste film iets op het doek te toveren wat als een blikje cola met een ander etiket iets totaal nieuws moet voorstellen. Het is buiten de nieuwe schurk echter een rechtstreekse kopie van deel één. De opening met een overdreven dollemansrit terwijl acteursnamen het beeld door vliegen, de politiechef die niets gelooft, James Payton die alles zelf wil doen, Ben Barber die op het laatste moment alles redt met zijn zogenaamde videogame-ervaring en de verplichte emotionele goedmaker aan het eind. Net als de eerste Ride Along is het plot een aan elkaar geniet stapeltje van genreclichés.
Dat hoeft op zichzelf nog niet de film te verpesten, mits het goed uitgevoerd is of een slimme insteek rijk is. Jammer genoeg worden deze typische scènes allemaal dunnetjes overgedaan zonder noemenswaardig nieuw materiaal. Zelfs Olivia Munn, die een interessante tegenpool voor Ice Cube had kunnen zijn, wordt maar weinig echt benut. Maar wat zonder twijfel de grootste misser is die enige potentie de grond in stampt: alle vooruitgang die geboekt is door de personages in deel één is compleet gereset in deel twee om vervolgens exact hetzelfde verhaal te herhalen.
Zo was de vorige keer het grote plotpunt een trouwerij. Ben Barber wil namelijk met de zus van politieagent James Payton trouwen en om zijn goedkeuring te ontvangen, probeert Ben met hem op stap te gaan als partner. Spoiler alert: uiteindelijk leren de twee elkaar te respecteren en perst James Payton er met grote moeite een enkel positief woordje uit over zijn nieuwe maatje om de relatie goed te keuren. Aan het begin van de tweede film is deze ontwikkeling echter verdwenen als sneeuw voor de zon, wederom is Ben nog niet getrouwd en wederom probeert hij zijn relatie met James Payton te versterken zodat hij met een gerust hart zijn zus kan trouwen. Het feit dat niet alleen de actiescènes, de plotontwikkelingen maar ook de personages en hun relaties precies hetzelfde weggetje afleggen, maakt dat Ride Along 2 een hoog risico heeft tot het veroorzaken van polderblindheid. Alles komt in zon grote mate van kopieer-en-plakwerk langs dat wanneer je de bios verlaat, je al snel de films niet meer kunt onderscheiden en je je afvraagt wat je het afgelopen anderhalf uur eigenlijk gedaan hebt.
Combineer je dit met de toch al niet fantastische chemie tussen Kevin Hart en Ice Cube die respectievelijk overdreven hyper en emotieloos zijn, dan blijven er weinig goede redenen over om deze film een biosbezoekje te gunnen. Enkele momentjes zoals grappen over 'brothers in law' en de start van de film zijn vermakelijk, maar een actiescène met videogamebeelden doet dat alweer snel teniet. Tijdens een autoachtervolging worden de realistische beelden namelijk veelvuldig afgewisseld met die van een fictief videospel dat er zo goedkoop geanimeerd uit ziet dat het bewust of niet de actie verdoezelt en zonde van je tijd is. Mocht je de eerste Ride Along hebben ervaren als een clichématige maar prima te pruimen buddycopfilm, en verwacht je in een vervolg precies meer van hetzelfde, dan kom je zeker aan je trekken. In elk ander geval is Ride Along 2 een overbodige herhalingsoefening.
