Veronica Guerin was een onverschrokken reporter die bijna tien jaar geleden in Dublin de waarheid over een plaatselijke drugsbaron boven water probeerde te krijgen, en dat in 1996 met de dood moest bekopen. Voor een stoplicht even buiten Dublin werd ze in haar auto doorzeefd met kogels, door een man achterop een motorfiets. Hoewel in Nederland relatief onbekend, is ze in Ierland een legende: iedereen in de Republiek Ierland weet nog precies waar hij was toen hij het nieuws van haar dood vernam, zo wordt in de film verteld. Producer Jerry Bruckheimer (bekend van luidruchtige actiefilms als Armageddon en The Rock) en regisseur Joel Schumacher (Batman & Robin, 8MM, Phone Booth) verfilmden het verhaal van haar speurtocht en de prijs die ze betaalde, met Cate Blanchett (Elizabeth) in de titelrol. En dat hebben ze goed gedaan, met – zeker voor Bruckheimer ongebruikelijke – terughoudendheid. De kameleontische Schumacher, die in staat is om voor iedere nieuwe film zijn stijl van filmen te veranderen, brengt het verhaal realistisch in beeld. Cate Blanchett is prima gecast als Veronica Guerin, en speelt haar voor zover ik kon nagaan op integere wijze.

Schumacher en Blanchett hebben er goed aan gedaan Guerins verhaal het werk te laten doen. Veronica Guerin werkte in de jaren ’90 voor de Sunday Independent, niet bepaald de meest gerespecteerde krant van Ierland, en schreef voornamelijk over schandalen in de kerkelijke en zakelijke wereld. Maar in 1994 begon ze de wereld van de drugshandel te onderzoeken, geschrokken van de epidemische vormen die heroïneverslaving vooral onder jongeren had aangenomen. In de film zien we hoe ze, gebruik makend van contacten in de onderwereld en bij de politie, probeert te achterhalen wie er aan de touwtjes trekt binnen de drugswereld in Dublin. De meest voor de hand liggende verdachte, de erkende misdaadkoning Martin Cahill, blijkt na enig speurwerk van Guerin volkomen blut te zijn, dus niet bepaald het eindpunt van een overvloedige geldstroom. Als Cahill en zijn complete bende kort daarop ook nog eens koelbloedig geliquideerd worden, is het Guerin duidelijk dat er een andere, grotere speler in het spel is, iemand die zichzelf tot dan toe buiten beeld heeft weten te houden. Veronica Guerin, die ook naar eigen zeggen geen fijnzinnige of intellectuele journalist is, begint op ongehoord brutale wijze rond te wroeten in kringen van zeer gevaarlijke misdadigers, daarbij zowel mis- als begeleid door John Traynor (Ciarán Hinds), een kleurrijke onderwereldfiguur. Ze gaat zo onbesuisd te werk, misdadigers recht in het gezicht vragend of zij soms achter de drugshandel zitten, dat we als kijker, omwille van haar veiligheid en die van haar man en zoontje, bijna gaan hopen dat ze ermee ophoudt. De misdadigers laten zich ook niet onbetuigd: Guerin wordt op zeer nare wijze geïntimideerd, gemolesteerd, beschoten en uiteindelijk dus om het leven gebracht. Dit leidt uiteindelijk tot een storm van protest onder de Dubliners, waarbij drugshandelaren door woedende menigten uit hun huizen worden verdreven, en tot het aannemen van een wetsvoorstel dat het mogelijk maakt beslag te leggen op de bezittingen van verdachte misdaadbazen.

Veronica Guerin is een geslaagde biopic, hoewel niet in alle opzichten even geloofwaardig. Zo zou je kunnen zeggen dat de figuren in Guerins omgeving soms wel erg mak reageren op haar eigengereidheid en roekeloze acties. Schumacher filmt het geheel rechttoe rechtaan, slechts op spaarzame momenten gebruik makend van visuele effecten, die dan voornamelijk tot doel hebben het verdovende schokeffect van plotseling geweld te illustreren. Blanchett, die in de film een geloofwaardig Iers accent schijnt te hebben, weet de kijker emotioneel te betrekken bij Veronica’s woede en – niet te vergeten - verlammende angst, zonder melodramatisch te worden. Maar het realisme van de film komt vooral van de gangsters, met name Gerard McSorley als de beestachtige John Gilligan. Dit zijn niet de kleurrijke schelmen uit de films van Guy Ritchie, maar verachtelijke en diep beangstigende bruten die tot misselijkmakende daden in staat zijn, het soort figuren dat Schumacher al eerder liet zien in 8MM. Als de echte Veronica Guerin maar half zo dapper is geweest als in deze film, en de misdadigers tegen wie ze het opnam maar half zo gewetenloos, dan heeft ze haar status als martelares ruimschoots verdiend.