Hij werd in 1809 geboren in de Amerikaanse staat Kentucky en was van eenvoudige boerenkomaf. Toch schopte Republikein Abraham Lincoln het tot parlementslid en advocaat. De kroon op zijn politieke carrière was zijn inauguratie als zestiende president van de Verenigde Staten. Lincoln loodste het ernstig verdeelde land door de Burgeroorlog en schafte de slavernij af. Zijn voorkomen met hoge hoed en baard is in één oogopslag herkenbaar. Deze minibiografie zou je zo kunnen knippen en plakken voor de Lincoln-biopic die Steven Spielberg nu aan het afronden is. Spielberg heeft echter een niet geheel onbelangrijk detail over het hoofd gezien: Lincoln joeg namelijk in zijn vrije nachtelijke uurtjes op vampiers.
Dat was althans zijn tweede, geheime levensdoel als we meegaan in de levendige fantasie van schrijver Seth Grahame-Smith. De auteur heeft er een handje van de (literaire) werkelijkheid een stukje interessanter te maken. Zo gaf de Amerikaanse auteur bijvoorbeeld een zombiedraai aan Jane Austens Pride and Prejudice. Grahame-Smith pimpte het levensverhaal van de vermoorde Amerikaanse president op door hem een jeugdtrauma mee te geven waardoor zijn moeder het slachtoffer werd van vampiers, terwijl ze in werkelijkheid aan vergiftiging stierf. De jonge Abe is vastbesloten om alle bloedzuigers in het land te verdelgen en gaat in de leer bij de zonderlinge Sturgess, die hem alle kneepjes van het omleggen bijbrengt. Abe verhuist naar het noordelijke lllinois en gaat aan de slag als kruidenier. In zijn nieuwe woonplaats begint hij zich voor de wet en politiek te interesseren. Hij ontmoet bovendien de mooie Mary Todd en loopt een heel bataljon aan bloedzuigers tegen het ondode lijf.
Grahame-Smith bewerkte zijn eigen boek tot een filmscript en trapt af met een korte proloog waarin een overbodige raamvertellingstructuur wordt opgezet. Hierin kijkt Lincoln vlak voor hij vermoord werd terug op zijn leven. Dit wekt de verwachting dat we even snel door de jonge jaren van de toekomstige president zullen fietsen en snel zullen uitkomen op het betere werk waarin Lincoln met hoge hoed de vampiers te lijf gaat. Die fietstocht duurt bijna een uur, want dan dringt zich de conclusie op dat dit actievehikel net zo goed over een willekeurige andere vampierkiller had kunnen gaan. De enige reden dat de Wanted-regisseur, de Russische Timur Bekmambetov, de aandacht nog weet vast te houden, is onze voorkennis dat het niet een normale onkruidverdelger betreft, maar een Amerikaanse president. Dat kan immers best tof worden. Maar eigenlijk is het veel te laat als Lincoln eindelijk het Witte Huis, dat hij zelf laat bouwen, betreedt en zijn duobaan president-vampierverdelger van start kan gaan.
Abraham Lincoln: Vampire Hunter speelt constant met immense verwachtingen die hij grotendeels niet waar kan maken. Het uitvoerig stilstaan bij Lincolns geschiedenis en moraal heeft geleid tot politieke statements waar eigenlijk geen enkele genrefan op zit te wachten. Zo weten we na ettelijke herhalingen zo onderhand wel dat Abe enorm antislavernij was. Deze instelling wordt nog maar weer eens onderstreept als zijn zwarte jeugdvriend een bezoekje komt brengen en zich bij hem aansluit. De bloeddorstige slechteriken die hier ten tonele worden gevoerd lijken daarnaast allemaal uit hetzelfde nest te komen en Lincoln ruimt ze in korte, weinig verheffende scènes uit de weg. De invloed van Tim Burton als producent is wat de spanningsopbouw en de artistieke aankleding betreft nauwelijks zichtbaar.
Alles bouwt op naar een apotheose waarin Lincoln zich opmaakt voor de strijd met de aanvoerder van het vampiergebroed, een twijfelachtige rol van Brit Rufus Sewell. Als de Burgeroorlog inmiddels in volle gang is, volgt een treffen op een in een vlammenzee gevangen spoorbrug. Het is een visueel overdonderende finale, die samen met een schitterende, zij het wat rommelige paardenjacht een van de twee karige hoogtepunten van deze actiefilm vormt. Horror mogen we het namelijk niet noemen, want de vampiers die we hier te zien krijgen zijn achteloze watjes die zich zonder al te veel moeite in de pan laten hakken. Het volstrekt humorloze Abraham Lincoln: Vampire Hunter is vergeven van de pretenties, terwijl het eigenlijk heerlijk hersenloos vermaak had moeten zijn. Zo slecht als Van Helsing wordt het gelukkig niet, al doemen er onvermijdelijk waslijsten vol vergelijkingen tussen de twee titels op.
