In het nieuwe millennium maakte het stoomschip Rotterdam zijn laatste tochtje. Vandaag de dag ligt het passagiersschip van de Holland-Amerika Lijn na een grondige renovatie in de haven van Rotterdam waar het dienst doet als hotel. Het voormalige cruiseschip vormt het imposante decor van het jeugdavontuur Bobby en de Geestenjagers Producent en regisseur Martin Lagestee, wellicht het bekendst van de recente Pipo de Clown-opleving, nam zijn familieavontuur vrijwel geheel op in de ss Rotterdam, die in ruil voor het beschikbaar stellen van zijn dek en kajuiten op flink wat extra publiciteit mag rekenen. We krijgen namelijk een reclamepraatje met alle ins en outs van de ss Rotterdam te horen. Het schip heeft echter met een klein, hoogstwaarschijnlijk fictief, probleempje te kampen: het spookt namelijk behoorlijk op de stoomboot.
Botelmanager Wim kijkt al helemaal niet meer vreemd op als een clubje geesten de sfeer komt versjteren. De gasten checken bij bosjes uit en de directrice maant hem om stante pede met een oplossing op de proppen te komen. Wim besluit om geestenverdrijver Lucas en zijn gezin op zijn schip uit te nodigen. In ruil voor kost en inwoning mag Lucas zijn ouderwetse maar ongebruikelijke methodes van stal halen. Hij stelt zich het liefst op als een geestenfluisteraar die de overleden zielen probeert over te halen om hun geplaag te staken en eieren voor hun geld te kiezen. Lucas heeft zelf nog nooit een geest gezien, wat niet geldt voor dochter Sanne. Zij weet contact te leggen met de horde overledenen die de ss Rotterdam teisteren. Haar pogingen om het vertrouwen van de geesten te winnen wordt met scepsis begroet. Alleen met puberspook Bobby voelt ze gelijk een klik, wat wel eens de oplossing van het conflict zou kunnen betekenen.
Deze Vlaams-Nederlandse coproductie trapt af met een kolderieke openingsscène, waarin we zien waartoe de geestenbende zoal in staat is. Blijkbaar is het gegeven dat het spookt op de ss Rotterdam voldoende en behoeft het hoe en waarom nauwelijks uitleg. Die komt pas later als de spoken door toedoen van Sanne achter hun echte namen komen en te horen krijgen wat hun functie op het schip was. De bemanning rept met geen woord over de tragedie die het schip heeft omgetoverd tot een varend spookhuis. In Bobby en de Geestenjagers wordt de dood nauwelijks erg gevonden. Geest zijn is slechts een andere staat van zijn waar niet al te veel heisa over wordt gemaakt. Het is zelfs aanleiding tot veel grappen en grollen. De visuele aankleding laat nogal wat te wensen over. De geesten worden gespeeld door vlekkerig wit geschminkte acteurs, van wie met name Eva van der Gucht schandalig weinig te doen heeft. Ze zijn bovendien allesbehalve eng.
Twee Vlamingen legden de basis van het verhaal, wat later door Lagestee en Wijo Koek werd herschreven naar een Hollandse setting. Het scenario bevat een aantal hele aardige vondsten. De schrijvers weten feilloos in te schatten wat hun jeugdige publiek thematisch kan verhapstukken zonder hierbij het gevoel van avontuur uit het oog te verliezen. Zo lijkt er een link te bestaan tussen de oude mevrouw Martha en de geesten en heeft Sanne moeite om haar Vlaamse stiefmoeder Els te accepteren. De dramatische plotelementen worden lichtjes aangestipt en zitten de actie en het mysterie niet in de weg. Een leuke wending is de introductie van Lucas gelikte concurrent Eric Masters die met veel toeters en bellen ook een poging onderneemt om de geesten te verdrijven.
Het is jammer dat Bobby en de Geestenjagers het met zon schamel budget moest zien te rooien. De speciale effecten zien er wat eenvoudig uit en met een net iets dikkere portemonnee had het visuele plaatje beter aangesloten op het voor de kids vlotte en onderhoudende verhaaltje. Het acteerwerk van de twee belangrijkste spelers is van uitstekend niveau. Hanna Obbeek wordt herenigd met Nils Verkooijen, haar tegenspeler uit Achtste Groepers Huilen Niet, al is Bobby en de Geestenjagers wat minder geschikt om hun kunnen te tonen. De bioscoopgangers voor wie dit avontuur bedoeld is, zullen zich prima weten te vermaken zonder er erg in te hebben dat er wellicht nog net wat meer in had gezeten.
