Dat de namen van Joel en Ethan Coen op een poster prijken, hoeft niet per definitie te betekenen dat je een goede film krijgt. Natuurlijk hebben de broers naam gemaakt met klassiekers als Fargo, The Big Lebowski en No Country For Old Men, maar missers zaten er ook bij in de afgelopen twintig jaar. Nou ja, missers, middelmatige films in ieder geval, zoals The Ladykillers. De misdaadkomedie Gambit kan daar moeiteloos aan worden toegevoegd, ondanks het feit dat hij alleen door het duo geschreven werd (een zeldzaamheid in hun carrière).
De regie werd overgelaten aan Michael Hoffman, maar als de Coens op zijn stoel hadden gezeten zouden ze er waarschijnlijk geen betere film van hebben gemaakt. Net als The Ladykillers heeft deze komedie een scenario dat te veel leunt op malle wendingen en misverstanden.
Er zijn nog wel meer raakvlakken te vinden. In beide films is de hoofdpersoon een eloquente en keurig verzorgde man die een meesterlijk oplichtersplan in zijn hoofd heeft, maar geen rekening blijkt te hebben gehouden met tegenwerkende bijfiguren. In het geval van Gambit is die hoofdpersoon Harry Deane, een curator die zijn baas voor miljoenen wil tillen door een vervalst schilderij aan hem te verkopen. Want als Monet-kenner kan hij net doen alsof hij de echte versie voor zich heeft staan, in plaats van het door een vriend nageschilderde werk. Natuurlijk loopt het allemaal anders dan hij van tevoren had gedacht.
Het oeuvre van de Coens kent veel films die qua opzet overeenkomen. Vaak gaat het over mensen die zichzelf net iets te slim inschatten en daardoor in de problemen komen. Dat gaat op voor bovengenoemde films, maar ook voor een komedie als Burn After Reading of een thriller als The Man Who Wasnt There. Dat dat de ene keer wel werkt, en de andere keer wat minder, laat wel zien hoe lastig het is om de juiste toon te vinden binnen een genre dat het moet hebben van twists en intriges.
Het scenario van Gambit slaat op momenten wat te ver door naar een poppenkast. Leuk verzonnen is het vaak wel, maar uiteindelijk slaan grappen dan weer dood omdat ze te lang worden uitgesponnen. Colin Firth die in zijn onderbroek door een hotel rent, is op een gegeven moment wel leuk geweest.
Aan hem ligt dat trouwens niet. Net als Alan Rickman, Stanley Tucci en Cameron Diaz weet hij zich ondanks de mallotige setting prima staande te houden. Met zulke acteurs wordt een matig scenario soms toch nog goed te verteren, maar een hele film red je het er niet mee.
