Zeven jaar geleden sloot actieregisseur Brett Ratner de X-Men-trilogie toch wat teleurstellend af met The Last Stand. Stripboer Marvel besloot het daarna over een andere boeg te gooien en zich aan een serie prequels en spin-offs te wagen die zich voornamelijk op individuele leden van de Xavier-clan richtten. Wolverine was het eerst aan de beurt, maar zorgde in 2009 eveneens voor een fikse domper. De plannen voor een Magneto-film werden dus voorlopig maar in de ijskast gezet. Het kwam pas echt weer goed met de mutanten toen het geslaagde First Class verscheen, waarop we volgend jaar een vervolg mogen verwachten. Marvel is echter nog niet klaar met de populaire Wolverine en huurde na het vertrek van Darren Aronofsky Walk the Line-regisseur James Mangold in voor een vervolg, dat eigenlijk geen vervolg mag heten. Chronologisch volgt het verwarrend getitelde The Wolverine namelijk op de gebeurtenissen van The Last Stand, waarin mutant Logan alias Wolverine single door het leven moet.
We vernamen al in Wolverine dat Logan al een paar eeuwen mee gaat en dat hij door de dood van zijn vader kennis maakte met zijn eigen verborgen gaven. Die hele riedel hoeft dus niet meer herhaald te worden. Mangold veronderstelt dat je dat allemaal wel weet en opent met een spectaculaire en bovenal explosieve proloog in het Nagasaki van 1945. Het is een voorbode voor de rest van dit superheldenepos dat zich nagenoeg helemaal in het hedendaagse Japan afspeelt. Logan worstelt met de dood van zijn geliefde Jean Grey waarin hij zelf een flinke klauw heeft gehad. Een mysterieuze roodharige Japanse dame weet Logan over te halen om handjes te schudden met haar baas annex vaderfiguur, de rijke magnaat Yashida die op het punt staat zijn bedrijf over te dragen aan kleindochter Mariko. De doodzieke Yashida heeft heel wat te danken aan Wolverine en biedt hem aan zijn sterfelijkheid te ruilen voor Logans onsterfelijkheid en zelfhelende vermogen.
Binnen de kortste keren zit Logan tot over zijn oren in een Japanse familievete en heeft hij gedonder met de Japanse maffia. Het grootste mankement van dit tweede Wolverine-avontuur is dat het superheldengehalte op een laag pitje wordt gezet. Logan houdt zich liever bezig met het verwerken van de dood van Jean, die om de haverklap, maar met bijzonder weinig nut zijn slaap komt verstoren. Bovendien raakt de mutant zijn gaven voor een deel kwijt en doemt de vraag op die ook al in begin jaren tachtig in Superman II en recentelijker in Iron Man 3 werd uitgespit: hoeveel superheld ben je nog als je krachten het laten afweten? The Wolverine moet het ook nog eens stellen met een uiterst magere dosis mutanten die de titelfiguur terzijde kunnen staan of juist kunnen tegenwerken.
Mangold trekt veel te veel tijd uit voordat de actie uit de opening wordt opgevolgd door naar meer smakend spektakel. Een schietpartij op een begrafenis gooit de pit er na veel oeverloos gezwets en getreuzel weer een beetje in. Maar dan nog gedraagt Wolverine zich meer als een actieheld met trekjes van James Bond dan als een mutant met ongekende krachten. Hoogtepunt naast een wederom voortreffelijke Jackman is een knokpartij op het dak van de pijlsnelle Shinkansen hogesnelheidstrein. The Wolverine werd onder meer geschreven door Christopher McQuarrie, toch de man achter The Usual Suspects. Zijn evenwichtige schrijfstijl pakt dit keer, al dan niet door toedoen van zijn medescenaristen, een stuk minder geslaagd uit. De scènes met Neerlands trots Famke Jansen voegen helemaal niets toe. Logans innerlijke worstelingen houden de boel eigenlijk alleen maar op en zullend de liefhebbers van gelikte actie een rotzorg zijn.
The Wolverine is als zesde verfilming van het X-Men-universum een vreemde eend in de bijt. Mangold probeert wat heerlijk onbekommerd vermaak had kunnen worden te rechtvaardigen met een misplaatste karakteruitwerking. Haaks hierop staat Wolverines onrealistische tegenstander die zelfs als de tijd dringt nog wel even tijd vindt om een spannend pakje aan te trekken. Na de proloog moeten we ons door saaie kost heen worstelen. Pas op de trein komt de vaart er een beetje in. De finale, met een overdaad aan speciale effecten, is echter twijfelachtig.
