"Als je bloedt kun je even aan niets anders denken", verklaart sociaalhulpverlener Grace tegenover de jonge Jayden als ze haar de littekens op haar enkel en kuit toont. Als puber had ze bijna haar achillespees doorgesneden. De zestienjarige Jayden heeft problemen met haar vader en is tijdelijk opgenomen in een tehuis voor kansarme jongeren dat luistert naar de klinisch aandoende naam Short Term 12. Grace, die leidinggevende van de afdeling is, vermoedt dat Jayden door haar vader wordt mishandeld, maar krijgt er niet haar vinger achter. Grace en haar collega's, onder wie haar eigen vriend Mason, hebben hun handen vol aan de ontspoorde jongeren. Zo heeft de donkere Marcus een week voor zijn achttiende verjaardag helemaal geen zin om op eigen benen te moeten staan.
We maken kennis met een bevlogen twintiger, die alles in het werk probeert te stellen om de ontspoorde kids weer in het gareel te krijgen. Als ze buiten het hek dat het terrein afbakent komen, zo legt ze een nieuwe collega uit, kan slechts overredingskracht ervoor zorgen dat ze niet weglopen. De bevoegdheden van de volwassen staf houden daar namelijk op. Het is haast een metafoor voor de machteloosheid die de medewerkers van de instelling continu voelen, omdat ze moeten zien te laveren tussen zeer beperkte financiële middelen, een manager die niet altijd zijn prioriteiten duidelijk heeft en een vage taakomschrijving. Op het persoonlijke vlak heeft Grace de boel zelf ook niet echt op orde. Haar moeder overleed toen ze nog jong was en haar vader zit zijn laatste weken in de gevangenis uit. Grace vindt veel steun bij Mason, maar vindt het lastig om haar gevoelens naar haar geliefde toe bloot te leggen.
Short Term 12 is de speelfilmversie van een korte film die regisseur en scenarist Destin Daniel Cretton vijf jaar eerder onder exact dezelfde titel maakte. Hij geeft een realistisch en meeslepend beeld van niet alleen de jeugdhulpverlening, maar tevens van de emotionele en psychische belasting die dit oplevert. Het is een baan die je vierentwintig uur per dag uitoefent en waarvan het onvermijdelijk is dat je het mee naar huis neemt. Ondanks de zware thematiek weet Cretton het in een gebalanceerde en losse vorm te gieten. Er valt altijd wel wat te beleven in Short Term 12, maar het is niet alleen maar bittere ellende die de boventoon voert. Cretton toont bovendien aan hoe snel speelsheid en ernst in elkaar kunnen overvloeien, veelal ook door de elastische en lichtrebelse instelling van Grace en haar collegae. Dit heeft als keerzijde dat het niet altijd heel veel duidelijkheid bij hun pupillen schept.
Ondanks de wat episodische aanpak, waarbij incidenten, conflicten en sporadische feelgoodelementen elkaar in hoog tempo opvolgen, is er een duidelijke rode draad te bekennen in Crettons fijnzinnige drama. De jongeren en dan vooral Jayden, houden Grace voortdurend een verblindende spiegel voor. Ze is te lang gevlucht in de sores van een ander om zo maar niet haar eigen problemen onder ogen te hoeven zien. De charismatische hoofdrolspeelster Brie Larson toont ons een jonge vrouw die haar eigen grenzen verkent en die maar moeilijk haar werk van zich af kan zetten. Soms leidt dit tot excessief gedrag, maar Cretton houdt zowel zijn hoofdpersonage als het verhaal waarbinnen ze opereert in het gareel. Het heeft geresulteerd in een emotioneel drama dat ontdaan is van vals sentiment. Geen hordes violen, maar echte mensen met wezenlijke problemen. Cretton toont zich een veelbelovend acteursregisseur die de kijker bovendien verrijkt met één van de meest hartverscheurende kinderverhaaltjes, uitgesproken door Jayden, die je ooit gehoord hebt.
