In de late jaren tachtig beleefde Paul Verhoeven zijn doorbraak in Amerika met het inmiddels tot een cultklassieker uitgegroeide RoboCop. Hoewel je het werk van de Amsterdamse regisseur gerust mag bestempelen als een veredelde B-film, groeide de actieprent rondom de misdaadbestrijdende cyborg al snel uit tot een publieksfavoriet dankzij een heerlijke dosis expliciet geweld, memorabele oneliners en aanstekelijke satire op de Amerikaanse samenleving. Met een groter budget en een bredere doelgroep op het oog was het natuurlijk maar de vraag hoeveel hiervan in een remake overeind zou blijven. Kunnen de liefhebbers van het origineel inmiddels opgelucht ademhalen of blijft het toch bij een gekuiste Hollywoodbewerking?
Het mag in ieder geval duidelijk zijn dat men voor een frissere aanpak heeft gekozen door de Braziliaanse regisseur José Padilha (Tropa de Elite) aan te stellen. De straten van het Detroit van de nabije toekomst ogen in ieder geval knispervers in IMAX-formaat. De Amerikaanse regering staat op het punt te beslissen over de mogelijke afschaf van een wet die het inzetten van gevechtsrobots als misdaadbestrijders verbiedt. Wanneer agent Alex Murphy met een autobom wordt opgeblazen door enkele corrupte collegas , ziet het bedrijf OmniCorp zijn kans schoon om een charmeoffensief te beginnen met de eerste halfmenselijke, halfmechanische gevechtsmachine.
Waar agent Murphy in Verhoevens film nog meer machine was dan mens, kiest de remake ervoor om die verhouding om te draaien. Dit wezenlijke verschil brengt meteen nieuwe mogelijkheden ten opzichte van het origineel. Voordat Murphy eenmaal aan de slag kan als misdaadbestrijder, wordt er eerst nog ruim de tijd ingewerkt om hem te laten worstelen met de plotselinge schok van zijn verdwenen lichaam, een onwennige hereniging met vrouw en kind en de strijd tussen een vrije wil en voorgeprogrammeerd handelen. Hoewel dit misschien juist het mysterie wegneemt van wat er achter het masker omgaat, is er in ieder geval wel voor te pleiten dat men ervoor kiest een nieuwe weg in te slaan.
Hoewel het dus even duurt voordat we RoboCop echt in actie krijgen te zien, zijn de actiescènes gelukkig dik in orde. Wie bekend is met de Tropa de Elite-films van Padilha, zal waarschijnlijk weer prima uit de voeten met het hectische camerawerk dat je prompt met de neus in de actie gooit. Dit keer heeft de regisseur zich echter wel moeten houden aan een strakke leeftijdsrating van twaalf jaar en ouder. Die keuze is vanuit de studio wel te begrijpen, aangezien men met een groter budget nu eenmaal niet een groot deel van de doelgroep wil uitsluiten. Het schietwerk wordt verzorgd in beeld gebracht, al zal de originele fanbase Verhoevens houterige en minder serieuze aanpak blijven missen. Verwacht in ieder geval geen schot in iemands kruis, gevolgd door de gevleugelde uitspraak your move, creep.
Dat Padilhas remake een stuk serieuzere aangelegenheid is geworden mag dus wel duidelijk zijn, maar gelukkig wordt het satirische element niet volledig van tafel geschoven. Samuel L. Jackson is heerlijk op dreef als Pat Novak, een onwaarschijnlijk bevooroordeelde anchorman die er niet voor terugdeinst om zijn gesprekspartners midden in een interview af te kappen of van een paar krachttermen te voorzien. Een duidelijke knipoog naar rechtse Amerikaanse nieuwszender Fox. De rest van de rolverdeling wordt helaas een stuk wisselvalliger ingedeeld. Oldman en Keaton doen het aardig, maar Murphys moordenaars blijven veel te generiek en worden nauwelijks genoeg uitgediept om interessant te blijven, en vormen hiermee nauwelijks een drijvende kracht achter zijn wraakmissie.
Gelukkig blijft er ondanks de eerdergenoemde minpunten en de soms wel erg onlogische plotvondsten tegen het einde, nog genoeg over om van te genieten. De film van Padilha oogt gelikt en het schrijversteam heeft de moeite gedaan om een andere richting in te slaan en iets toe te voegen aan het origineel. Hoewel dat niet op elk vlak even goed uitpakt, kan er ieder geval geconcludeerd worden dat het met deze remake ook een stuk slechter af had kunnen lopen.
