Biopics hebben altijd wel iets te verkopen. Ze dienen nieuwe groepen aan te boren en in slaap gesuste fans te activeren voor een nieuw album of een nieuwe podcast. The Blind, over het getroebleerde leven van Phil Robertson, komt daarbij vergeleken minder commercieel over. Realityserie Duck Dynasty, een soort Tiger King avant la lettre, is al sinds 2017 van de buis en het lijkt erop dat de excentrieke familie eendenjagers niet zo veel meer te pluggen heeft. Toch blijkt al snel dat de film wel degelijk iets in de etalage wil zetten: Jezus Christus.
De film eindigt zelfs met de echte Phil Robertson je aankijkt terwijl hij preekt over wat je net gezien hebt en over zijn geloof. "Als jij een beter verhaal hebt, dan hoor ik het graag. Ik kan het mis hebben... maar ik betwijfel het." Na tien jaar huiselijk geweld en alcoholisme wordt Phil in The Blind een herboren christen. Dat is geen spoiler, maar wordt al vanaf het begin verkondigd, wanneer Phil terugblikt op zijn leven in een beschutte eendenjagerstent.
The Blind begint als een klassiek Amerikaans verhaal van een arme knul in de jaren vijftig, die verliefd wordt op rijke cheerleader Kay. Hij laat zijn American Footballcarrière varen om een gezin te stichten. Uit het niets wordt hij vervolgens een briesend wild beest. Ze zeggen dat het de genen van zijn mentaal instabiele moeder zijn. Kay zit het grootste deel van de film in de rook en probeert zo goed als ze kan voor het gezin te zorgen.
Het gros van de film is dan ook meer een drama, waarbij de impact enigszins geremd wordt door het weinig subtiele script en het soms soap-achtige acteerwerk. Kay's moeder vraagt aan haar, in het bijzin van Phil, of ze niet gewoon met die net-afgestudeerde dokter kan gaan daten. Later houdt Kay haar trouwring boven de wasbak en weer later wijst Phil zijn foute vrienden af met drie wel heel houterige zinnen. Als al die clichés echt zo gebeurd zijn, hadden ze tenminste wel handiger in het script gefietst kunnen worden.
Want dat script is niet zonder problemen. Phil blijft de hele film een passief lijdend voorwerp. Zijn wending tot de duivel lijkt hem echt te overkomen alsof hij is gehersenspoeld. En het is het geloof, in de vorm van pastoor Bill, dat hem ook weer komt redden. De kerk geeft hem letterlijk en figuurlijk een nieuw huis. "We hoeven niet goed genoeg te zijn, want Hij is goed genoeg voor ons," zegt Phil op het eind veelzeggend. De hoofdpersonen worden zo uit hun eigen ellende getakeld. Ergens verfrissend en zeker gegund, maar dat zorgt wel voor een anticlimax.
Zo is The Blind misschien wel de zeldzame biopic waar het script meer creatieve vrijheid had mogen nemen richting het einde. Als film op zichzelf schiet het net tekort, met het zoveelste ontspoorde hoofdpersonage dat grommend in een met rode kleurfilters overgoten café zijn familie in de steek laat en uiteindelijk tot inkeer komt. Fans van Duck Dynasty die al een emotionele band met de personages hebben, kunnen blij zijn met dat bijna alle personages aan bod komen. Maar voor de rest nodigt The Blind niet uit om verder kennis met hen te maken.
The Blind is te zien bij Netflix.
