in Recensies
Update:
Sommige series en films over onopgeloste moorden laten zich het best kijken met pen en papier. Het is immers vaak een hele kluif om te midden van alle personages en voortdurende wendingen het overzicht te houden. Ook het Indonesische Kabut Berduri is lang, ingewikkeld en drukbevolkt. Bij deze thriller over een seriemoordenaar die hoofden afhakt moet je dus je koppie erbij houden.
De uitmuntende cinematografie van Indonesisch toptalent Gunnar Nimpuno leidt daar eigenlijk regelmatig bij af. Iemand slaat een autodeur dicht en in de weerspiegeling van de ruit zie je iemand van het balkon springen. De film is sinister en sfeervol, stil en donker, maar Maleisië en Indonesië schitteren als decor. De beelden nodigen uit om snel een last-minute vlucht te boeken. Tot er met een langzaam draaiend shot weer een hoofd zonder lichaam wordt getoond.
Dat creatieve en vloeiende camerawerk laat de film behoorlijk high-budget lijken, maar het met CGI ingevulde auto-ongeluk suggereert dat er wel degelijk een limiet aan de begroting zat. Met deze acteurs is het script in goede handen. Die kunnen zowel subtiliteit als drama heel goed dragen. De combi van regie, camerawerk en acteerwerk leidt dan ook tot het gewenste resultaat. Kabut Berduri is innemend, ook als het even langzaam gaat en stil is. Daarnaast is het vaak spannend en soms ronduit eng.
Dat script is helaas wel wat verwarrend. De film begint met een stuk tekst op een zwart scherm, en ook de slachtoffers en sommige locaties worden met tekst verduidelijkt. Maar verder houdt de film heel veel ballen in de lucht en probeert niet teveel in dialoog en teksten uit te leggen. Soms werkt dat; de hoofdpersoon komt erachter dat haar baas corrupt is, doordat deze de pen gebruikt waar een schurk tien scènes geleden mee zat te spelen. Het wordt zo gefilmd dat er met geen woord over gerept hoeft te worden.
Iets meer aan het handje genomen worden had echter geen kwaad gekund. De hoofdpersoon, agente Sanja Arunika, ziet af en toe dingen die er niet zijn. Die verwarring wordt later opgehelderd; ze heeft een kind doodgereden en is getraumatiseerd. Die bal in de lucht kan worden toegevoegd aan vertakkingen over een onderdrukte minderheidsgroepering, twee kinderen op de vlucht voor mensenhandel, een grenszaak met Maleisië, politie-bureaucratie en strijdbare nabestaanden die hout stelen.
Daardoor wordt de film wel goed onvoorspelbaar, maar juist bij het cruciale vraagstuk gaat het mis. Halverwege wijst de camera net even te duidelijk de richting van een verdachte op. De onthulling op het einde is zodoende niet de grootste verrassing meer. Die ontknoping is sowieso wat gehaast en moeilijk te volgen. Tijdens de aftiteling komt opeens een jongetje voorbij, dat in 1972 bebloede laarzen aan het schoonmaken is in de rivier. Hij hurkt met zijn rug naar de camera en wie dit is blijft een mysterie.
Sommige films zouden met een goedkope flashback op het einde het whiteboard leegvegen. Kabut Berduri staat er echter op, net zo cryptisch te blijven als veel van die andere hooggewaardeerde moordthrillers. Het is dan ook wachten op een goed uitgewerkte Wikipedia- of IMDb-pagina - momenteel wordt de hoofdpersoon onterecht met 'hij' aangesproken. Een serieuze film - weliswaar met dezelfde problemen als veel andere 'serieuze' films - die een serieuze blik waardig is.
Kabut Berduri is te zien bij Netflix.
