Op zich is het niet nodig om deel één te bekijken, maar het is een spannende film met een heel jonge Nicolaj Coster-Waldau die inmiddels wereldberoemd is als Jaime Lannister uit Game of Thrones. En ook Kim Bodnia, bekend als de Russische huurmoordenaarsmanager uit Killing Eve. Beide heren keren terug voor dit vervolg, maar dan voor bijrollen omdat de hoofdrol is voor Emma.
Een jaar nadat haar moeder zelfmoord heeft gepleegd ontdekt Emma dat die en haar vader ooit waren vastgebonden en bijna gedood door een seriemoordenaar. Vader Martin is dichtgeklapt en aan de pillen, dus ze gaat zelf op onderzoek door een baantje te nemen in hetzelfde mortuarium als waar haar vader destijds werkte - inclusief dezelfde nachtdienst. Haar onderzoek geeft haar snel de nodige antwoorden, maar dit oprakelen van het verleden zet het een en ander in gang.
Na een korte openingsscène die interessant en spannend is, en daarmee insinueert dat er geen 'fan pleasing' zal zijn, maken we kennis met de dochter van Martin. Ze vindt een doos met oud spul erin, onder andere Martins walkman met nog exact hetzelfde cassettebandje er in als in het eerste deel. Hoppa, toch even het verplichte nummertje van kenners een plezier doen. Het zet ook de toon voor de kromme logica die gaat volgen door Emma de walkman te laten houden en gebruiken; want de geluidskwaliteit van cassettebandjes was zo geweldig, hè?
Wat volgt is een opeenstapeling van onlogische handelingen en opmerkingen, en een hoop toevalligheden. Emma, studeert medische wetenschap, vraagt haar docent of ze een plekje voor haar hebben als nachtbewaker in het forensisch instituut. Want het is iets waar ze studenten voor aannemen (in 1994 niet, nu kennelijk wel). Wie werkt haar in? Een oude vrouw. Want in deel één was het een oude man, dus dat moet op herhaling.
Het eerste slachtoffer is Lotte (iemand uit deel één, gespeeld door een andere actrice), de ex van Jens die twintig jaar geleden is vertrokken naar Thailand. Jens duikt op met een grap. Is gechoqueerd als hij leert van de dood van Lotte. En wanneer men hem vraagt hoe lang hij blijft, antwoord hij: 'Tot na de begrafenis'. Eh, wat? Dus binnen vierentwintig uur heeft Jens vernomen van de dood van zijn ex, is afgereisd naar Denemarken waar hij zijn goede vriend begroet met een grap, en vervolgens reageert alsof hij weet van niks?
Jens is misschien ook wel zo'n lolbroek net als vroeger, maar dat hij in het eerste deel ook een crue man was wordt onder het tapijt geveegd. In die film vernederde hij een jonge prostituee door haar geld aan te bieden voor stomme verzoeken. Martin zat er naast als slappe zak en zei niets, op zich sluit zijn persoonlijkheid aan op hoe hij in dit vervolg is.
Twee dingen is regisseur en scenarist Ole Bornedal niet verleerd: effectief sfeer en spanning opwekken, en de interesse er in houden ondanks het trage tempo en lange dialoogscènes. Sommige gesprekken duren even en voelen niet aan als dramatisch zwaar, maar toch boeit het. Maar de sterkste momenten zijn de horrorstukjes.
Emma gaat bijvoorbeeld naar een psychiatrische inrichting, en is alleen op een kamer met een oude blinde man. Dan keert ze hem de rug toe; je voelt de bui al hangen. Bornedal bouwt het langzaam op. Maar voor een knakker van vijfenzestig jaar oud weet hij prima hoe hij de handjes van tieners klam kan laten worden.
Hoe tieners tegenwoordig zijn, dat snapt hij iets minder goed. Emma heeft drie vrienden, kennelijk houden die allemaal van Housemuziek die zit tussen electro en psytrance. Via een grapje communiceert hij aan de kijker dat hij genderneutraliteit en dat transgedoe allemaal een beetje onzin vindt. Emma's beste vriendin heeft een punkachtig kapsel, en daar moeten we het maar mee doen. Zij werkt overigens ook als nachtbewaker op dezelfde plek, wat zorgt voor verwarring wanneer we haar daar voor het eerst zien.
Dat oprakelen is leuk bedacht, maar de uitvoering slaat eigenlijk helemaal nergens op. Het laatste deel is weer een hoop spanning met achtervolgingen en de dreiging van moord. Alleen wordt het bijna lachwekkend omdat de slechterik een bepaald geluid veroorzaakt waardoor het altijd te voorspellen is wanneer die in de buurt is.
Nightwatch: Demons Are Forever gaat over de diepe indruk die een traumatische ervaring achterlaat. Erg sterk is het thema niet uitgevoerd, en op den duur lijkt het ook gekaapt te worden door een ander thema. Maar bovenal zijn er te veel fouten, het is allemaal te makkelijk bedacht en tart de logica. Geen idee of Bornedal dit late vervolg maakte vanwege passie, als vehikel voor zijn dochter of voor het geld, maar hopelijk blijft het hierbij.
