Heel wat waargebeurde verhalen zijn enorm aangedikt. Zelfs films die niet gaan over iets bovennatuurlijks moeten met een steeds grotere korrel zout worden genomen omdat de makers er voor dramatisch effect een hele hoop bij hebben verzonnen. Maar soms gaat de realiteit zo ver dat deze juist ingetoomd moet worden. Zoals in The Iron Claw waarin het gezin Von Erich vier zoons telt, terwijl het er in werkelijkheid zes waren. Het lot van de onbesproken twee is dieptriest, maar simpelweg te veel voor een film die al overloopt van familieleed.
Kevin, de oudste van de vier zoons, heeft zijn leven gewijd aan een showworstelcarrière in navolging van zijn vader. Die is nu hun coach en tevens de eigenaar van de plaatselijke worstelarena. Maar vaderlief neemt geen blad voor de mond als het aankomt op uitspreken wie van zijn zoons zijn voorkeur heeft, en Kevin staat niet bovenaan. Hun vader blijft druk uitoefenen, en dat heeft zo zijn gevolgen.
Zij die in de jaren tachtig in Nederland zijn opgegroeid met Sky Channel kennen het: WWF, the World Wrestling Federation (waar overigens uitsluitend Noord-Amerika aan meedeed). Om onbekende reden was het verslavend om naar een stelletje koelkasten in strakke pakjes te kijken die elkaar op bizarre wijze te lijf gingen - vooral wanneer je leerde dat het allemaal in scène is gezet.
Maar toch is het nooit onderdeel van onze cultuur geworden. Daarom zal menig Nederlandse bioscoopganger onbekend zijn met de Von Erich-familie. Het begon met vader Jack die zich in de ring voordeed als nazi, een opzettelijke slechterik om het publiek te laten juichen voor het heldhaftige personage dat hem in elkaar mepte. Jack kreeg een club zoons die in zijn voetsporen traden, maar de manier waarop en hoe dat afliep zijn de belangrijkste redenen om een film over ze te maken.
Omdat de familie hier niet zo bekend is, is het verstandiger om daar niets over weg te geven. Het is in ieder geval begrijpelijk waarom het gezin is gedecimeerd, want het zou echt teveel zijn geweest - lachwekkend zelfs, en dat is in een drama als dit niet de bedoeling. Al vrij aan het begin aan de ontbijttafel spreekt Jack letterlijk uit wat de top vier is van zijn favoriete kinderen. Een grap, zo lijkt het. Maar nee, de man is bloedserieus.
Holt McCallany is uitmuntend in de rol van dominante vader. De man deelt geen klappen uit of heftige bedreigingen, maar toch is het uiterst aannemelijk dat niemand het tegen hem op durft te nemen. De hoofdrol is voor Zac Efron die getransformeerd is tot een gespierde pro-worstelaar. Toch is dat niet het meest indrukwekkende aan zijn vertolking.
Efron levert misschien wel de beste acteerprestatie van zijn loopbaan tot nu toe. Kevin Von Erich is een leeghoofd met een vol hart. Kort na dat moment aan de eettafel vraagt hij zijn moeder om Jack wat minder hard te laten spreken over zijn jongste broer Mike. Even later ontmoet hij zijn toekomstige vriendin die opmerkt dat hij overduidelijk de beschermer van al zijn jongere broers wil zijn.
Dat staat haaks tegenover de competitiviteit die hun vader opwekt. In het showworstelen komt niemand hogerop door gevechten te winnen maar door een interessante show te geven. En daar blijkt Kevin niet creatief genoeg in te zijn maar zijn broer Dave wel, en later zijn broer Kerry ook. Klem zitten tussen liefde en concurrentie is iets waar Kevin niet mee om weet te gaan, dus het gaat simpelweg maar door. Het borrelt richting kookpunt.
The Iron Claw is wel te lang. Is een scène waarin vader en zoons een potje football spelen echt nodig? Dat ze ondanks hun vaders gif toch dol op elkaar zijn was al duidelijk. Ook later wanneer Kevin zijn lesje geleerd lijkt te hebben, keert hij zich minder af van zijn vader dan gedacht zodat het nog een tijdje door kwakkelt.
Ook de toon maakt af en toe een misstap. Richting het einde zijn er wat heftige dingen gebeurd, en ineens komt er een nep-interview waarin een worstelaar een ander uitdaagt. Het is dolkomisch terwijl dat niet de bedoeling is en ongepast voelt na een hoop drama. Ook het einde is wat zwak. Het laatste moment in de laatste scène voelt onoprecht en geforceerd. Het is net iets teveel.
The Iron Claw is sterk, maar ook ontzettend Amerikaans. Niet alleen de familie en het onderwerp, maar ook de veredelde sportcultuur in het algemeen en de religieuze ondertoon. Hoe interessant en shockerend het ook is, het is niet erg herkenbaar en staat wat verder af van ons Nederlanders. Het is Texas in de jaren tachtig.
Als dit een fictie zou zijn, zou het verhaal worden afgedaan als belachelijk onwaarschijnlijk. Daarom gaat dit over maar vier broers in plaats van zes omdat het anders te zot was geworden. Het feit dat er nog twee Von Erichzoons waren, is gewoon bizar. The Iron Claw moet het voornamelijk hebben van sterk acteren, met Efron en McCallany als toppers.
