Regie: Patrik Eklund | Scenario: Thomas Moldestad, Patrik Eklund | Cast: Katia Winter (Lina), Adam Lundgren (Jonas), Eva Melander (Eva), Claes Hartelius (Torbjörn), Christoffer Nordenrot (Kaj), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2023

Er zijn al een paar films geweest over teambuildinguitjes waarbij een moordenaar aan de slag gaat. Het is niet echt een takje van de horrorfilms dat er in slaagt om grootschalig in de bioscoop te verschijnen, en echte uitblinkers zaten er nog niet tussen. Misschien omdat de mogelijke doelgroep 'kantoormedewerkers die van enge films houden' is? Hoe dan ook, populair is het niet. Het Zweedse Konferensen zal daar weinig aan veranderen, mede omdat het niks biedt dat we nog niet kennen.

Lina en haar collega projectontwikkelaars gaan naar een vakantiekamp, deels om het contract voor een aankomend winkelcentrum te vieren, deels als teambuilding en deels om toekomstplannen te bespreken. De lokale bevolking is echter niet blij met de komst van dit winkelcentrum en het vakantiepark heeft zich hun woede op de nek gehaald door als enige een voorstander te zijn. Onder de projectontwikkelaars is het ook geen zuivere koffie, dus wanneer iemand iedereen in het park begint te vermoorden zijn er genoeg kandidaten als verdachte.

Konferensen verscheen op Netflix op vrijdag de dertiende. Laat de film nou net doen denken aan Friday the 13th waarin ook mensen aan scherpe voorwerpen worden geregen in een vakantiepark. Hoe beroemd die eerste film van een lange reeks vervolgen ook is, het is geen meesterwerk. Er is amper spanningsopbouw naar de moorden, er is weinig binding met de personages en als geheel heeft het verhaal weinig om het lijf.

Die omschrijving is ook van toepassing op deze nieuwe productie uit Zweden. Best vreemd, want het is zowaar een boekverfilming. Er zit een duidelijke ontwikkeling in voor het hoofdpersonage Lina: ze heeft onlangs iets vervelend meegemaakt en moet haar innerlijke kracht zien terug te vinden. Maar een diepere laag dan dat in het plot is moeilijker te vinden.

Een mogelijke boodschap is dat heel wat mensen in de maatschappij de straf moeten delen voor de (corrupte) acties van een individu. Maar daar lijkt verder niet echt over nagedacht te zijn. Het zou te vergeven zijn als het verder wel op zowel komisch als schrikwekkend vlak een goede film was geweest.

In plaats daarvan is dit een combinatie van clichés uit films en series over de werkcultuur van kantoormedewerkers en het slashergenre, niet gehinderd door enige inspiratie. Waarom kiest de moordenaar er voor om een rondslingerend masker op te zetten, nadat hij/zij al begonnen is met afslachten? Het wordt niet duidelijk, en zodra er onthuld wordt wie het is, zou het juist logisch zijn als die persoon wil dat iedereen hem/haar gezien heeft in de laatste momenten van hun leven.

De onthulling van de moordenaar en het motief word gedaan in twee korte shots zonder een woord dialoog. Die doen afvragen waarom, als de regisseur kennelijk snapt wat strakke en verhalende cinematografie is, de rest van de film zo standaard in beeld gebracht is en er ontzettend veel geluld wordt. En dat zijn niet eens grappige dialogen maar gewoon gesprekken over hun werkplek.

Er valt ook niet bijzonder veel te lachen. Af en toe een gniffel kan er wel vanaf, zoals bij wat er zoal in beeld is bij een shot van de lucht terwijl er vuurwerk af gaat. Het onderlinge gekibbel boeit niet bijzonder veel maar het is wel herkenbaar, en dat geldt ook voor het karakter van enkele personages, maar dat is niet genoeg om met ze mee te leven.

Konferensen zal niet te boek gaan als de definitieve film over een teamuitje dat op bloederige wijze de mist in gaat, het is niet meer dan honderd minuten tijdverdrijf, aangekocht en over de wereld verspreid door Netflix. Onderwerpen als milieuvervuiling en racisme worden aangestipt, maar slechts vluchtig. Als komedie wordt het nooit heel grappig, als horror zeker niet eng of creatief. Misschien hadden de makers even onderling moeten gaan kamperen om te brainstormen.

Konferensen is te zien bij Netflix.