Vele mensen zwelgen bij de nostalgie van een jeugdvriendschap of -liefde. Hoe had het leven eruitgezien als je elkaar niet uit het oog verloren was? Is een kalverliefde een goede basis voor een volwassen relatie? Zou een hele hechte vriendschap zijn uitgegroeid tot een levenslange liefde? Antwoord vinden op deze vraag is maar weinigen gegeven. Dat geldt niet voor de Koreaanse jeugdvrienden Na Young en Hae Sung die twaalf jaar na hun laatste treffen weer contact krijgen.
De debuutfilm van de Koreaans-Amerikaanse filmmaker Celine Song is deels gebaseerd op eigen ervaringen. Zij presenteert de fictieve Nora en Hae Sung die in het Zuid-Korea van de jaren negentig van de vorige eeuw de dikste vrienden zijn. De twee kunnen lezen en schrijven met elkaar en hun ouders stimuleren zelfs verdergaande stappen dan alleen platonische. Hun vriendschap en wellicht ontluikende liefde komt tot een abrupt einde wanneer Na Young met haar zusje en ouders naar Canada emigreert.
We zijn twaalf jaar verder en Na Young heeft zich als schrijver gesetteld in New York. Via de Facebookpagina van haar vader verneemt ze van de pogingen van Hae Sung om met haar in contact te komen. Ze was moeilijk te vinden, omdat ze zich de Amerikaanse naam Nora heeft aangemeten. Er ontstaat een intensief webcamcontact. Het tweetal heeft heel wat in te halen, maar zijn ook allebei hun eigen weg ingeslagen.
In volledig Amerikaanse handen was dit op ware gebeurtenissen geïnspireerde romantische drama een sentimenteel soepzooitje geworden. Song hanteert de gepaste Aziatische afstandelijkheid en subtiele culturele gebruiken. Als Na Young en Hae Sung elkaar na jaren weer treffen schrikt de Koreaanse man van de knuffelbereidheid van zijn jeugdvriendin. Het is in Oost-Azië niet gebruikelijk om elkaar zomaar in de armen te vallen, zelfs niet als je een hechte familieband of vriendschap hebt.
John Lennon zong ooit dat 'het leven gebeurt terwijl je bezig bent andere plannen te maken' en dat is precies het nostalgische thema dat voortdurend boven Past Lives hangt. Song vertelt het verhaal in horten en stoten, maar zwelgt niet in de vraag hoe het leven had kunnen zijn. Ze blikt af en toe terug naar de jeugd van de twee hoofdpersonen, maar maakt ook immense sprongen van meer dan tien jaar. Vooral Nora is echt een ander mens geworden.
Past Lives opent met Hae Song, Na Young en haar echtgenoot in een bar in het nu. Aanwezige stamgasten proberen de onderlinge relaties van het drietal te doorgronden, waarbij de vooroordelen niet achterwege blijven. Dit onderstreept Songs intentie om niet te lang stil te blijven staan bij de uitkomst van levens, maar zich meer te richten welke gevoelens hierbij komen kijken. Vraag is niet hoe het exact in elkaar steekt, maar hoe het tot dit punt is gekomen. Song hanteert hierbij geen grote emoties omlijst door sentimentele vioolmuziek.
Haar regiedebuut is omgeven met fijnzinnigheden en prachtige verstilde momenten en blinkt uit in bescheidenheid. Emoties worden klein gehouden en zaken worden niet hardop uitgesproken maar zijn door de toeschouwer prima te peilen. De laatste jaren komen er hele fijne films uit de Verenigde Staten waarin de Aziatische en Amerikaanse cultuur versmolten zijn, zoals het wonderschone Minari. Past Lives gaat zo onder je huid zitten dat het je moeilijk meer loslaat. Een klein meesterwerk van een veelbelovende debutant.
