Filmproducenten Raymond Mansfield en Sean McKittrick zorgden met Get Out en Us. voor een originele draai aan het grijsgedraaide en vaak afgezaagde horrorgenre. Dit deden ze door samen te werken met filmmakers die een maatschappelijke laag wist toe te voegen en niet alleen maar uit waren op jump scares. Zonder dat het tot belerende films leidde, wisten ze duidelijk te maken dat de mens zichzelf misschien wel het meest te vrezen heeft.
Dat het essentieel is dat je je met jezelf en vooral je culturele achtergrond moet verzoenen, blijkt wel uit het speelfilmdebuut van de Indiase filmmaker Bishal Dutta. De regisseur wist zijn eigen jeugdervaringen te verwerken in een bovennatuurlijke horrorfilm waarbij alles draait om het omarmen van je eigen roots. Dit gegeven combineerde hij met Indiase mythologie over een demon die zich voedt met slechte gedachten en een omhulsel nodig heeft om te overleven.
Puber Samidha zit op de middelbare school en heeft zich grotendeels afgekeerd van haar Indiase afkomst. Ze scheert haar onderarmen en weigert met haar ouders Hindi te spreken. Het bereiden van de jaarlijkse feestmaaltijd is voor haar een grote opgave. Omdat ze zich naar eigen gevoel zo heeft aangepast aan het Amerikaanse leven doet 'Sam' het goed onder leeftijdsgenoten. Dat geldt niet voor de eveneens Indiase Tamira.
Dat is een zonderling meisje dat luncht onder de tribunes van de sportzaal en de hele dag door school loopt met een mysterieuze jampot. In de pot huist een monster dat zich voedt met rauw vlees. Als na een aanvaring tussen Tamira en Sam de pot aan diggelen valt weigert Sam te geloven dat ze iets vreselijks heeft vrijgelaten. Als Tamira vervolgens spoorloos raakt en zich steeds meer vreemde dingen af beginnen te spelen besluit Sam op onderzoek uit te gaan.
De rijke cultuur en folklore van India (volgens geruchten moeten we binnenkort Bharat zeggen), vormt de basis van It Lives Inside. De titel ervan kan je uiteraard dubbel opvatten. Dutta betreedt met het onderzoeken van zijn Indiase afkomst veelal onontgonnen terrein. Op uiterst geraffineerde wijze zet hij een hoofdpersoon neer die er zo graag bij wil horen dat ze haar ware zelf verloochent. Juist het vinden van een modus om met haar afkomst om te gaan blijkt de sleutel naar de oplossing.
Dit gegeven haalt Dutta diverse keren tevoorschijn wanneer Sams onderzoek vordert en steeds duidelijker wordt met wat voor duistere krachten ze te maken heeft. Dutta wil echter een breed publiek aanspreken, dat ongetwijfeld niet enorm bekend is met de Indiase cultuur. Zo weet hij niet te voorkomen dat de demon waartegen Sam vecht dikwijls los komt te staan van haar achtergrond. Dat zijn dan ook de momenten waarop It Lives Inside zich nauwelijks onderscheidt van middelmatige genregenoten.
We hebben immers meer films gezien, waarbij zaken zoals voodoo of een Japanse geest de boventoon voeren, en daar was nou ook niet bijster veel achtergrondkennis voor vereist. Dutta's debuut is vooral krachtig op de momenten waarop angst samengaan met Sams wil om haar eigen identiteit een plek te geven. Haar culturele erfgoed en het leven in de States blijken namelijk prima naast elkaar te kunnen bestaan.
Dutta is schaars met de schrikeffecten en weet een aantal creatieve dingen uit te halen met bijvoorbeeld een schommel en lockers. Als de apotheose zich aandient is het iets te overduidelijk een man in een siliconenpak die Sam de stuipen op het lijf moet jagen. De afsluiting zal bovendien niet voor iedereen een bevredigende uitwerking hebben. It Lives Inside is zeker geen middelmatige horrorproductie, maar de emotionele psychologische laag van Get Out, Us en de reboot van Candyman heeft het evenmin.
