Nadia Tereszkiewicz (Stella), Sofiane Bennacer (Etienne), Louis Garrel (Patrice Chereau), Micha Lescot (Pierre Romans), Clara Bretheau (Adele) e.a. | Speelduur: 124 minuten | Jaar: 2022
De Frans-Italiaanse actrice-regisseur Valeria Bruni Tedeschi genoot in de jaren tachtig haar opleiding aan de prestigieuze toneelacademie Amandiers. Op haar herinneringen baseerde ze het sterke coming-of-agedrama Les Amandiers, dat doorleefd is en authentiek aanvoelt, maar soms iets te lawaaierig is.
Een voor een druppelen ze binnen, jongens en meisjes met grote dromen die auditie komen doen bij de gerenommeerde theateropleiding. De een is wanhopig en extravert - deze opleiding is zijn laatste strohalm -, de ander kijkt de kat uit de boom. De geweldige openingsscène laat prachtig zien wie wie is. De komende twee uur volgen we de lotgevallen van de hele klas, maar Stella staat centraal, een hoogblond bourgeois meisje met grote ambities.
De toneelschool wordt geleid door Patrice Chereau en Pierre Romans (ook in werkelijkheid twee grootheden uit het Franse theater) en ze doen dat, zacht uitgedrukt, op onconventionele wijze. Met name Patrice is grillig. Hij brandt de leerlingen tot de grond toe af, is niet vies van seksuele intimidatie en gebruikt drugs onder lestijd. Een toxische figuur, zoals men nu zal zeggen, maar steracteur Louis Garrel weet een rijkgeschakeerd personage van hem te maken.
We zien de studenten worstelen, repeteren en flikflooien. Het zijn stuk voor stuk boeiende personages, maar in al hun sturm-und-drang ook tamelijk vermoeiend. Iedere repetitie is een kabaal jewelste, van 'klein acteren' hebben ze nog geen kaas gegeten. Als Stella verliefd wordt op Etienne, een even gevaarlijke, getormenteerde als getalenteerde jongen uit haar klas, wordt de film minder een portret van een klas en meer een tragische liefdesgeschiedenis, wat voor iets meer rust in het verhaal zorgt.
De groezeligheid van de jaren tachtig komt geweldig tot leven in sfeervolle, korrelige beelden. Tedeschi hield talloze interviews met oud-studenten en verwerkte deze in haar script. De film voelt daardoor waarachtig aan, sprankelt en kijkt met mededogen terug op een tijd waarin een hoop dingen anders gingen dan nu.
