Regie: Jonás Cuarón | Scenario: Joe Barnathan, Sean Kennedy Moore, Marcus Rinehart | Cast: Evan Whitten (Alex), Christian Slater (Richard Quinn), Demián Bichir (Abuelo), Ashley Ciarra (Luna), Nickolas Verdugo (Memo), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2023

In de jaren zeventig, tachtig en negentig waren er heel wat familiefilms met verhaallijnen die eigenlijk nergens op sloegen. Maar die realisatie kwam pas later, want tijdens de film was het allemaal zo vermakelijk en ogenschijnlijk logisch dat het voor waarheid werd aangenomen. Geef Gremlins geen eten vanaf middernacht of later? Oké, maar vanaf hoe laat mag het dan weer wel? Chupa heeft ook dit soort mankementen, maar de film is niet vermakelijk genoeg en de mankementen zo groot dat ze direct merkbaar zijn.

Alex wordt door zijn moeder naar zijn opa in Mexico gestuurd voor voorjaarsvakantie in 1996. Daar leert hij ook zijn even oude neefje en nichtje kennen. Op dat moment zijn er ook meldingen in het nieuws over onverklaarbare aanvallen op geiten, iets wat volgens Mexicaanse mythes doet denken aan het chupacabra monster - een soort vampier voor geiten. Maar het dier blijkt echt te bestaan, en Alex vindt een verstopte baby chupacabra op de Mexicaanse boerderij. En die moet hij uit handen zien te houden van de wetenschapper, die hem graag gevangen wil nemen om te onderzoeken.

Chupa werd groots aangekondigd met de zin 'van de makers van Harry Potter.' Daarmee doelen ze op Chris Columbus, de schrijver van onder andere The Goonies en Gremlins, en regisseur van Home Alone en inderdaad de eerste twee Harry Potter-films. Hier fungeert hij als producent, waardoor het eindresultaat onbegrijpelijk is. Chupa moet zo'n typische avontuurlijke familiefilm zijn, maar het is een amateuristisch rommeltje.

De eerste fout is dat de chupacabra al direct aan het begin van de film wordt getoond. Geen mysterie, geen spanning. Het geheel speelt zich om onverklaarbare reden af in de jaren negentig. De enige verklaring is dat dit gedaan is uit nostalgie van de makers voor hun eigen jeugd, toen ze zelf opgroeiden met dit soort films.

De premisse van Alex' verhaal is ook erg flauw: er is een enkele jongen op zijn school die hem een beetje pest en racistische opmerkingen maakt, dus alle kinderen op school zijn gemeen en discrimineren. Volgens zijn moeder ligt het geluk de komende week in Mexico waar zijn drie familieleden hem de warmte zullen geven die hij nodig heeft. Eenmaal in Mexico wordt hij door zijn neef en nicht aanhoudend in de zeik genomen en zijn opa vindt hem als Amerikaan maar een slap watje. Maar dit is zijn familie, dus nu is het kennelijk niet erg.

Chupa bevat ook wat handige opvoedingtips. Vuurwerk kan je afsteken vanuit je hand en soms is een vechtpartij een prima oplossing. Wanneer Alex aangeeft dat hij niet had verwacht dat zijn nichtje naar The Beastie Boys zou luisteren antwoord ze sarcastisch dat niet alle Mexicanen alleen maar mariachimuziek spelen. Toch klinkt juist in de de volgende scène meteen mariachimuziek.

Chupa neemt bekende charmante momenten uit films en kopieert ze op zwakke wijze. Lekker samen meezingen in de auto, alleen dan met een rauw punknummer dat op geen enkele manier een gezellig of bekend gevoel uitstraalt. Alex en Chupa die een bindend momentje delen door samen als wolven te huilen, maar dat gebeurt terwijl de slechterik ze op de hielen zit en dit gevaarlijke tijdsverspilling is.

Met Chupa zelf hebben de makers ook geen keuze kunnen maken. Qua uiterlijk heeft hij iets weg van een otter, maar dan met vleugels en scherpe klauwen. Qua gedrag is het 't ene moment net als een kat, dan weer een hond. En de ene keer lijkt het dier geen flauw benul te hebben van wat er wordt gezegd, de andere keer lijkt Chupa toch een woordje Engels te kunnen verstaan. Hij, of zij, ziet er enorm schattig uit, maar wordt nooit dat hartverwarmende personage dat het zou moeten zijn.

En Chupa is voornamelijk afwezig. Het draait grotendeels om Alex en zijn familie. Het hele gezinnetje lijkt op meerdere momenten het IQ van een boon te hebben. Ze staan te kletsen totdat iemand een zieke geit ziet, en het beest blijkt op een meter afstand in open zicht van ze te liggen. Als Chupa wordt ontvoerd staan ze er maar een beetje sullig naast. Als Chupa wordt beschoten met verdoving staan ze er naar te kijken in plaats van de slechterik te overmeesteren.

Chupa is bij vlagen zo amateuristisch als het Nederlandse Oom Ferdinand en de Toverdrank. Maar toch weerhield dat mij als kind niet om dat een leuke film te vinden, en gezinnen zullen zich dan ook vermaken met deze Netflixfilm. Hij haalt nergens het niveau van zo'n typische iconische en memorabele avonturenfilm, maar jonge kijkers zullen er ongetwijfeld over dertig jaar met een nostalgisch gevoel aan terugdenken.

Chupa is te zien bij Netflix.