De titel Snow and the Bear roept misschien huiveringwekkende herinneringen op aan kerstfilms die ondertussen al lang weer onder het stof liggen, maar gelukkig gaat het hier om een arthousefilm. Liefhebbers van slowburners zullen de vingers erbij aflikken. Selcen Ergun vraagt in haar filmdebuut om heel wat geduld, maar beloont dat op het einde met een stukje beklijvende cinema zoals je tegenwoordig veel te weinig ziet.
Vanaf de eerste scène merk je dat de titel zijn naam alle eer aandoet. Het volledige filmbeeld is zo goed als spierwit. Er valt niets te zien behalve wat bomen en een rode wagen die zich moeizaam een weg baant door de dikke lagen sneeuw. In het voertuig zit Asli, een jonge verpleegster die vanuit de hoofdstad naar een afgelegen Turks dorp is gestuurd om de lokale bevolking te helpen met hun noden tijdens de winter.
Eenmaal aangekomen merkt de zelfverzekerde vrouw dat ze niet alleen vrede moet nemen met de armtierige omstandigheden, maar ook met het feit dat de lokale bevolking niet op haar komst zit te wachten. De bewoners beschouwen de verpleegkundige met haar medische raad als een indringster. Vooral Hasan kan niet verkroppen dat zijn zwangere vrouw van Asli moet horen hoe ze dient te leven.
De in zichzelf gekeerde bevolking bekommert zich er vooral om hoe ze zich moet bewapenen tegen de genadeloze strenge winter waar maar geen einde aan lijkt te komen. Op de koop toe wordt het dorp bedreigd door een hongerige beer. Hasan, die nooit nee kan zeggen tegen een glaasje meer of minder, wordt op een avond vermist. De dorpelingen vrezen dat de man door de beer is opgepeuzeld, maar hij had ook nog een hoogoplopende ruzie met Isla.
Snow and the Bear is minimale cinema die doet denken aan het werk van Andrej Tarkovski en (in mindere mate) Terrence Malick. Selcen Ergun besteedt bijna even veel aandacht aan de ondergesneeuwde landschappen als aan het verhaal, wat door de prachtige fotografie van Florent Herry helemaal geen slechte keuze is.
Met Snow and the Bear etaleert Selcen Ergun op een meer dan puike wijze een menselijk verhaal van een patriarchale gemeenschap die tevreden is met haar eigen wereldje. Hoofdrolspeelster Merve Dizdar toont aan dat ze maar weinig woorden nodig heeft om te overtuigen. Hoewel deze Turkse slowburner zeker geen alledaagse (laat staan voor de hand liggende) cinema is, behoort hij wel tot de soort waarin zeer veel te ontdekken valt.
