Het kan soms averechts werken wanneer een film een maatschappelijke boodschap je door de strot duwt. Je kwam naar de film om een verhaal te zien, niet om een preek te krijgen, ook al erken je het aangekaarte probleem. Films waarin de boodschap een organisch geheel vormt met het verhaal, hebben meer kans van slagen. Het historische The Drover's Wife snijdt een thema aan dat vertaald naar onze tijd nog steeds actueel en interessant is.
In de Snowy Mountains in het Australië van anderhalve eeuw geleden woont Molly Johnson alleen met haar kinderen. Haar man is een schapenherder die vaker niet dan wel thuis is, zelfs nu ze hoogzwanger is. Er verschijnt een Aboriginal, een man van wie Molly niet weet dat hij een gezochte verdachte is in een moordzaak. Ze biedt hem tijdelijk onderdak, wat het startsein is van een reeks heftige tegenslagen. Het zorgt ook voor opheldering in Molly's onbekende verleden - iets wat haar meer kwaad doet dan goed.
Hoewel de subtitel The Legend of Molly Johnson het suggereert, is dit geen waargebeurd verhaal. The Drover's Wife is een kort verhaal uit de negentiende eeuw dat actrice Leah Purcell in 2016 bewerkte tot een toneelstuk. Een heftige bewerking, omdat Purcell het verhaal graag wilde vertellen vanuit een theatervisie. En nu zien we dat toneelstuk door een filmlens.
Het is een knappe bewerking, want The Drover's Wife voelt erg filmisch aan. Het poëtisch rauwe landschap van Australië dat zich altijd perfect leent als setting voor een western is mooi in beeld gebracht, en het verhaal speelt zich af op wisselende locaties. Cinematografisch zijn de shots af en toe ietwat cliché, maar dat maakt ze niet minder mooi of functioneel.
Wat wel merkbaar is, is dat Leah Purcell als Molly Johnson de rol speelt die ze zelf heeft geschreven en vertolkt op de planken. Ze is helemaal thuis in de rol, maar af en toe is het even minder naturel en zichtbaar acteren. Maar dat is vaak de valkuil van historisch drama; zodra acteurs een ouderwets kostuum moeten aantrekken en zich moeten gedragen zoals filmmakers menen dat mensen zich vroeger gedroegen, voelt het al snel als een act.
De achtergrondmuziek is een wat apartere keuze. Lange tijd dragen tijdsgebonden instrumenten bij aan de sfeer van koloniaal Australië, maar op emotionele momenten klinkt plots een scheurende solo van een elektrische gitaar op de voorgrond. Het is bedoeld om de hardheid van de scène te benadrukken, maar die komt anders ook wel aan, zelfs zonder muziek.
Die hardheid houdt stand. In de korte tijd dat we Molly Johnson volgen ervaart ze heel wat ellende. Dat mag, ze is een tragisch figuur - een vertegenwoordiger van menig vrouwelijk burger van lagere klasse in vroegere tijden. Ze heeft pit, maar ook compassie. Elke keer dat zij een man in nood de hand reikt, leidt dat op een of andere manier tot ellende. En dan is het natuurlijk allemaal haar schuld, want ze is immers een vrouw.
Aankijken hoe makkelijk een vrouw gezeik over zich heen kan krijgen en het allemaal maar moet accepteren omdat er in die tijd weinig aan te doen was, zorgt voor frustratie bij de kijker. En dat is goed, daar is deze film voor gemaakt. Het is niet de eerste film die ons confronteert met de minderwaardige positie van vrouwen, maar dat is geen reden om het onderwerp nooit meer te behandelen.
Ook in Molly Johnson leeft de geest voort van vrouwen die mishandeling in vele vormen moesten verduren zonder gerechtigheid te zien. The Drover's Wife vertelt dit zonder dat het geforceerd voelt. Het was gewoon de dagelijkse realiteit, inclusief rassendiscriminatie, weergegeven door de Aborignal die zijn toevlucht zoekt tot Molly's stukje land.
Het tempo is af en toe wat laag en het drama soms wat aan de lichte kant, maar de film slaagt erin om je op momenten iets goed te laten voelen. Uiteindelijk is dat waarom we naar films kijken. Wat Molly en haar gast met donkere huidskleur overkomen, is extreem, maar niet verdwenen uit de wereld. Ook dat voel je, zonder dat de film heel hard zijn best doet om het aan je duidelijk te maken.
