De eerste ontmoeting tussen hoofdpersonages Lisa en Giorgi maakt direct duidelijk dat dit geen conventioneel liefdesdrama is. Ze komen in beeld, maar alleen hun voeten zijn te zien. De twee lopen tegen elkaar aan. En daarna nog een keer, omdat ze vergeten zijn welke kant ze eigenlijk op moesten. Liefde op het eerste gezicht? Zo makkelijk blijkt het niet.
Als ze elkaar 's avonds weer tegen het lijf lopen, besluiten ze af te spreken. In een helikoptershot zijn Lisa en Giorgi twee stipjes. Dat zij in hun eerste ontmoetingen niet makkelijk te herkennen zijn, past bij de overkoepelende thema's die de film aansnijdt. Het gaat namelijk niet om deze twee mensen. Het is meer een mozaïekfilm over een stad en haar bewoners. Door een vloek worden de twee namelijk in een ander lichaam wakker en zullen ze de rest van de film naar elkaar op zoek zijn waarbij de stad hun decor vormt.
De film is zelfreflexief. De voice-over die het verhaal van Lisa en Giorgi vertelt, blijkt de stem van een filmmaker. Ook andere personages zijn bezig met het maken van een film. De voice-over benadrukt de nietigheid van de situatie, maar heeft ook een hoogdravende toon op het moment dat hij misstanden aankaart. Het vleugje ecokritiek over hoe de mens de aarde beïnvloedt en het gefilosofeer over wat filmmakers voor de wereld kunnen betekenen maken geen indruk. Het is te weinig voor een overtuigend punt, maar het staat dusdanig op de voorgrond dat het op de zenuwen werkt.
Omdat de twee hoofdpersonages heel duidelijk een deel in het geheel zijn, worden zij niet goed uitgewerkt. De kijker weet eigenlijk alleen dat Lisa geneeskunde studeerde en Giorgi voetballer was. Opvallend is dat Giorgi's verloren sport door de hele film echoot, voetballen komt continu terug, en dat Lisa's achtergrond echt uitgewist wordt, waarmee de personages niet helemaal gelijkwaardig overkomen. Het gebrek aan diepgang maakt hun lijdzame houding vermoeiend en ook de chemie is totaal niet voelbaar. Zo wordt het uiteindelijk een lange zit.
Hoewel de film als geheel niet helemaal geslaagd is, zijn er wel enkele mooie vondsten. Een hoogtepunt is als Giorgi vanaf zijn balkon kijkt naar voetballende kinderen. Deze kinderen gaan op in hun spel en worden in prachtige slow-motionshots vastgelegd. Daarin spat de liefde van de sport af. Dat het WK op de achtergrond speelt, draagt bij aan de boeiende kijk op hoe sport een belangrijke rol in iemands leven kan hebben. Maar het wordt nooit het epische verhaal over liefde, toeval en het leven dat de film had willen zijn.
