In 2007 schreef de Japanse tiener Naoki Higashida het boek 'Waarom ik soms op en neer spring', waarin hij zijn ervaringen van het leven als non-verbale autist beschrijft. Toen het boek in 2013 naar het Engels werd vertaald maakte het veel los. Veel ouders met (non-verbale) autistische kinderen gebruiken het om inzicht te krijgen in de belevingswereld van hun kinderen. De film The Reason I Jump volgt enkele non-verbale autisten en hoe zij en hun ouders hebben leren omgaan met hun autisme.
De verschillende delen van de film worden verbonden door voorgelezen fragmenten uit het bronmateriaal. Hoewel het korte stukjes zijn, geven deze losse zinnen veel inzicht in het hoofd van een 'niet-neurotypisch' persoon. Deze scènes worden prachtig ondersteund door gedetailleerd geluid en close-ups van mensen, planten en andere dingen. Dat heeft iets rustgevends, maar leidt ook snel tot overprikkeling.
Een denkfout die veel mensen maken over autisme is dat ze verstandelijk beperkt zijn. Dat vooroordeel probeert The Reason I Jump te ontkrachten. Dat wil niet zeggen dat alle autistische mensen hyperintelligent zijn of in de film als hyperintelligent worden neergezet. Uit de interviews blijkt dat ze net als andere mensen gezond verstand hebben en net zo goed kunnen nadenken. Het probleem is alleen dat ze hun gedachtes niet zomaar kunnen uiten of dat op een alternatieve wijze doen.
Dat idee is een existentiële nachtmerrie, en het onbegrip voor autisten dat eeuwenlang heeft gespeeld wordt óók aangekaart. De oplossingen die de ouders hebben gevonden zijn dan ook bevredigend en inspirerend. Wat dat betreft bereikt deze documentaire zijn doel; inzicht geven in de belevingswereld van een autist, en aanzetten tot inspiratie voor degenen die daarbuiten staan.
Tegen het einde van de film wordt opeens een nieuw iemand geïntroduceerd: Jestina Penn Timity, een autistisch meisje uit Sierra Leone. Hoewel haar verhaal net zo boeiend is als het voorgaande lijkt dit gedeelte er overhaast aan toegevoegd te zijn. Het grootste deel van de film focust op autisten in Engeland en de Verenigde Staten, en het is duidelijk dat de visie op autisme in Sierra Leone daarvan afwijkt.
In Sierra Leone vertellen enkele ouders horrorverhalen over hoe hun dorp omging met hun autistische kinderen. Hen werd verteld dat het kinderen van de duivel waren en zij werden uit hun dorp verbannen. Deze verhalen zijn op zich interessant, maar het past niet helemaal bij de rest van de film. Het helpt dan ook niet dat Jestina in het voorgaande amper een rol speelt in de film. De film gaat dus iets te lang door, maar de overige zestig minuten zijn interessant.
