Tsjak! Daar gaat weer een mes in het lijf. Tsjak! En daar nog één. Tsjak! En nog één. Psychopaat Michael Myers krijgt er maar geen genoeg van. Hoewel zijn slachtoffer al lang dood is, blijft hij maar op hem insteken. Waarom? Nou simpel: er zitten nog veel meer messen in het messenblok en die kunnen allemaal gebruikt worden!
Wie van een horrorfilm niet meer verwacht dan een reeks bloedige moordpartijen kan zijn hart ophalen bij Halloween Kills, het directe vervolg op Halloween uit 2018. Myers gebruikt bij voorkeur een vlijmscherp mes, maar als hij daar even om verlegen zit, voldoet een afgebroken tl-buis ook wel. Die kun je namelijk ook prima door iemands strot duwen. Als 'gore'-liefhebber kun je naar dat soort scènes alleen maar met een sardonische glimlach kijken.
Verwacht je daarnaast suspense en sterk uitgewerkte personages, dan kun je deze horror beter links laten liggen. Jammer, want toen regisseur en scenarist David Gordon Green in 2018 met een vervolg op John Carpenters klassieker Halloween (1978) kwam en daarmee alle tussenliggende delen besloot te negeren, zag het er allemaal veelbelovend uit. Green wist op geheel eigen wijze spanning te creëren, bijvoorbeeld met dat prachtige trackingshot waarbij Michael Myers op straat en in huizen werd gevolgd, op zoek naar een volgend argeloos slachtoffer.
Wat is er toch gebeurd, meneer Green? Afgezien van een ultrakort POV-shot (we kijken door de ogen van een zelfmoordenaar) is er helemaal niets meer terug te vinden wat ook maar enigszins herinnert aan dat schitterende camerawerk. Om een of andere reden is ervoor gekozen om continu met close-ups te werken. Prima als je daarmee de intimiteit met de personages wilt verhogen, maar als om hen heen vervolgens de pleuris uitbreekt, wil je daar wel wat van zien. Ga toch eens weg bij al die beeldvullende gezichten.
En dat is slechts een technische keuze die niet zo goed uitpakt. Helaas zet Halloween Kills ook plotmatig een flinke stap terug in vergelijking met zijn voorganger. Toen kreeg Laurie Strode op z'n minst nog een fatsoenlijke achtergrond mee (met dochter Karen en kleindochter Allyson erbij als bonus), maar dit keer is de heldin vooral bedlegerig. Ergens wel logisch, want ze is zwaargewond en zo, maar waarom wordt er dan tóch een aanzetje gegeven voor een actie die nooit volgt? Laurie zet een spuit in haar bil, zodat ze geen pijn meer voelt en de jacht op Michael Myers kan (her)openen, maar vervolgens gaat ze gewoon weer in bed liggen om met een politieagent te keuvelen. Vreemd.
Halloween Kills moet als het middendeel in een beoogde trilogie een brug bouwen tussen twee films ('afsluiter' Halloween Ends verschijnt volgend jaar), dus wie weet zit het 'm daarin. Laten we hopen dat Green in de tussentijd zijn oude vorm weet terug te vinden, want afgaande op de laatste scène heeft Michael Myers in elk geval nog voldoende messen in zijn messenblok.
