Regie: Jayro Bustamante | Scenario : Jayro Bustamante en Lisandro Sanchez | Cast:Julio Diaz (Enrique), María Mercedes Coroy (Alma), Sabrina de la Hoz (Natalia), Margarita Kenéfic (Carmen), María Telón (Valeriana), Juan Pablo Olyslager (Letona), e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2019

In de Zuid-Amerikaanse folklore neemt La Llorona een prominente plek in. Menig volksverhaal vertelt van een vrouw die huilt omdat ze uit pure wanhoop haar kinderen heeft vermoord. Het klaaglijke geween jaagt bewoners de stuipen op het lijf en houdt ze uit hun slaap. De legende heeft voor Amerikaanse horrorfilms gezorgd, maar ook voor drama. Het uit Guatemala afkomstige La Llorona combineert beide facetten met een politiek thema.

Het wordt niet met zo veel woorden gezegd, maar de politicus die centraal staat in dit mysterieuze drama kent sterke overeenkomsten met Efraín Ríos Montt, een dictator die in de jaren tachtig tienduizenden mensen de dood in joeg. In dit fictieve relaas hebben we te maken met generaal Enrique die weinig wroeging lijkt te hebben ten aanzien van de vele slachtoffers die hij op zijn geweten heeft. Hij is, net als Montt, weliswaar door het tribunaal schuldig bevonden aan genocide, maar komt toch op vrije voeten. Als een woedende menigte zijn huis omsingelt zit er voor de militair niets anders op dan met zijn gezin in eigen huis onder te duiken.

In La Llorona van Jayro Bustamante komen veel thema's samen, maar wie verwacht een horrorfilm te zien waarbij je voortdurend van je stoel opvliegt komt bedrogen uit. Bustamante houdt het liever subtiel. Bijvoorbeeld door de generaal uit zijn slaap te halen en op zoek te laten gaan naar het gehuil ergens in zijn gigantische huis. Of door flashbacks te tonen van Enriques moordzuchtige verrichtingen tegen de inheemse Maya-bevolking. Heeft deze man helemaal geen geweten dat voortdurend aan hem knaagt? En hoe zit het met zijn gezinsleden die kennelijk nooit vraagtekens zetten bij de wandaden die de dictator op zijn naam heeft staan.

En dan is er nog de ziel van de huilende vrouw, die symbool staat voor het bloed dat Enrique aan zijn handen heeft. De wraak die de vrouw zoekt is al even subtiel en blijft ver weg van het effectbejag waar Hollywood zich van zou bedienen. Bustamante moet wel behoorlijk wat moeite doen om iedereen mee te krijgen in een verhaal dat voor buitenstaanders wellicht te complex is, alle evidente indrukken die protesterende en woedende betogers opleveren ten spijt. Daar komt bij dat er weinig focus is. Bustamante houdt alle invalshoeken open maar bekent hierdoor geen kleur. De link tussen de oude legende en het desastreuze lot van de Maya's doet gekunsteld aan.

Het doet weinig af aan de grillige en op momenten spookachtige sfeer en goed uitgewerkte personages. Ook al zijn dit niet de fijnste mensen die je kunt bedenken, je gaat desondanks en vreemd genoeg wel met ze meeleven. Het waarschijnlijke gebrek aan een historisch kader blijft echter een groot manco. Was dit wel aanwezig dan had La Llorona meer indruk gemaakt. De film is onderdeel van een drieluik, waarin Jayro de problemen en met name discriminatie in zijn land blootlegt.


La Llorona is te zien bij Picl.