Lara Croft is een pittige dame die ook in de boksring haar mannetje staat. Maar soms verliest ze, zo wordt duidelijk in de opening van de reboot van Tomb Raider. Maar onze Lara kan ook lekker scheuren op een fiets door de smalle straatjes van Londen, zo blijkt als ze voor wat cash meedoet aan een achtervolgingswedstrijd. En in Hongkong laat Lara zien dat ze zich niet zomaar van haar tas laat beroven, dus zet ze het op een sprintje en springt en klautert zich een weg door en langs de boten van de haven terwijl ze de dieven op de hielen zit.
Het beeld van de actieheldin, bekend van de games, wordt haast met een checklist samengesteld. Met flashbacks naar de tijd met haar inmiddels overleden vader Richard bijvoorbeeld. Lara kon best alleen thuisblijven als pa weg moest voor zaken. In de tuin van haar immense landshuis schiet ze met pijl en boog op een appel. De makers van Tomb Raider anno 2018 doen er alles aan om het iconische beeld van het gamepersonage te doen herleven; tot aan het slotshot aan toe.
Maar zitten we vandaag de dag nog te wachten op een nieuwe Lara Croft? De eerste versie met Angelina Jolie is alweer vijftien jaar oud en zelfs de gamereeks herleefde enkele malen. De centrale vraag is vooral of we nu nog behoefte hebben aan een archetypisch rolmodel als Lara Croft. Of is dit inmiddels in genoeg andere films, zoals het recente Wonder Woman, vormgegeven? Je zou daarentegen ook kunnen stellen dat Lara Croft toevallig een vrouw is en dat je er niet al te veel achter moet zoeken.
De Noor Roar Uthaug legt het er met zijn eerste Engelstalige regieproject allemaal te dik bovenop. Van dik hout zaagt men planken, is de gedachte die vaak opdoemt. Lara moet de eindjes aan elkaar knopen terwijl ze eigenlijk schathemeltjerijk is. Haar pa is een gefortuneerd zakenman, maar hij is zeven jaar geleden op een Japans eiland verdwenen op zoek naar het graf van een enge bloeddorstige prinses. Lara staat op het punt om zijn dood met een handtekening te bekrachtigen tot ze een Japanse puzzel in handen krijgt met aanwijzingen voor pa's missie.
Wat volgt is een achtbaanrit naar Azië, die overigens grotendeels werd opgenomen in studio's in Groot-Brittannië en op locatie in Zuid-Afrika. Lara rent, smijt, gooit, vlucht, schiet, springt, ontwijkt, vecht, duikt en zwemt heel wat af om tot de kern van het verhaal te komen. De jonge vrouw mag nauwelijks op adem komen. Haar regisseur doet in feite hetzelfde. Samen met een Chinese kapitein belandt ze op een eiland waar ze voor penibele situaties komt te staan.
Titelvertolkster Alicia Vikander doet haar best Croft menselijke trekjes mee te geven. De Zweedse is zelfs niet bang om wat angstkreten te slaken of een traantje weg te pinken. Maar echt invoelbaar wordt het nooit, nog afgezien van het gegeven dat dit hier ook helemaal niet het type film voor is. En daar wringt hem vooral de schoen: alles aan deze derde Tomb Raider voelt afgemeten en kunstmatig. Tot de schurk aan toe die geen enkele nuance kent.
Tamelijk obligaat zijn de vele actiesequenties waarbij de stunts eruitzien als stunts. Op momenten krijg je het idee dat je een stuntshow in een attractiepark aan het bekijken bent. Uthaug brengt de elementen van zijn actiescènes een voor een in beeld en de kijker kan vervolgens min of meer wel uittekenen hoe Lara zich uit bepaalde benarde situaties zal redden.
De vrouwen spelen ondanks de hoofdrolspeelster een ondergeschikte rol. Kristin Scott Thomas komt er met slechts drie scènes het bekaaidst vanaf. Met name de tweede akte, die zich vrijwel geheel afspeelt in een tot aan de nok met boobytraps gevulde tempel, is een samenraapsel van Indiana Jones, National Treasure en een beetje Dan Brown. Het toont aan dat Tomb Raider prettig popcornvermaak is, maar niets toevoegt aan de emancipatie van de vrouw en al helemaal niet aan het canon van baanbrekende avonturenfilms.
