Trots prijken de namen en gezichten van de twee hoofdrolspelers op de filmposter van Fences. Viola en Denzel. De voornamen volstaan om te weten om wie het gaat en wat er te verwachten valt. Na Troy Maxson eerder op het toneel al belichaamd te hebben, nam Washington voor de verfilming van August Wilsons gelauwerde Fences naast de hoofdrol ook de regie voor zijn rekening. Samen met tegenspeelster Davis, die de overstap van het podium naar de set met hem maakte, speelt hij de sterren van de hemel. Wat is dat geroep daar in de verte? Het zijn de Tony Awards die beide acteerkanonnen eerder voor deze rollen wonnen, die het gezelschap van een paar Oscars ontbieden!
Fences geeft een kijkje in het alledaagse leven van een Afro-Amerikaans arbeidersgezin in de jaren vijftig in Pittsburgh. Vader Troy Maxson maakt als vuilnisman lange dagen, die hij doorkomt dankzij levendige discussies met zijn collega en buurman Jim Bono, en de wetenschap dat zijn liefhebbende vrouw Rose thuis op hem wacht. Minder rooskleurig is Troys moeizame relatie met zijn kinderen Lyons - uit een eerdere relatie - en Cory. Terwijl de oudste zoon zich alleen tot een bezoekje lijkt te laten verleiden als hij in geldnood zit, kan de jongste niet kan wachten tot hij het strenge regime van zijn vader kan ontvluchten. Dit zou op zichzelf al meer dan voldoende familiedrama zijn voor de gemiddelde man, maar de kostwinner in Fences kan het toch niet laten om nog wat olie op het vuur te gooien met een buitenechtelijke affaire. Pijnlijke confrontaties kunnen natuurlijk niet uitblijven.
Aan Fences' vertaling van toneel naar film zal vooral de wens om een groter publiek te bereiken ten grondslag liggen. Als regisseur maakt Washington namelijk nauwelijks gebruik van de mogelijkheden die het nieuwe medium biedt. Het camerawerk is onopvallend en van een soundtrack is nauwelijks sprake. Met lange dialogen en beperkte locaties doet de film nog steeds denken aan een toneelstuk. Het gros van Fences speelt zich af in en rond het huis van het gezin Maxson. Familieleden en buren lopen af en aan, zodat er altijd wel iemand in de buurt is voor een praatje. Het zijn de scherp geschreven en weergaloos gebrachte gesprekken, waarin de film echt uitblinkt. Conversaties zijn als een pingpongwedstrijd tussen de personages, waarin we hen, steeds in een andere samenstelling, eerst leren kennen en uiteindelijk leren begrijpen.
Stralend middelpunt van al deze gesprekken is hoofdpersoon Troy Maxson. Denzel Washington maakt een charismatische en extravagante praatjesmaker van hem, die je moeiteloos meetrekt in een achtbaan van emoties. Het ene moment maakt hij je hartelijk aan het lachen met zijn sterke verhalen, om het volgende het bloed onder je nagels vandaan te halen met zijn egoïstische opvattingen en de kwetsende opmerkingen die hij richting zijn gezinsleden slingert. "Liking your black ass wasn't part of the deal!", slaat hij genadeloos toe wanneer zijn jongste zoon Cory hem vraagt waarom hij hem niet mag.
Troy worstelt met het onrecht dat hem in het verleden ten deel is gevallen, maar is intussen blind voor zijn rol in het leed van anderen. Liever dan stilstaan bij de offers die hij van zijn omgeving vraagt, roept hij tegen wie maar wil luisteren dat hij een honkbalster had kunnen worden. Ware het niet dat hij de verkeerde huidskleur had. Wie naar Fences kijkt, kan niet om het gevoelige raciale thema heen. Het script - en het toneelstuk waarop het is gebaseerd - is van de hand van een Afro-Amerikaanse schrijver en de film is gemaakt door een Afro-Amerikaanse regisseur met een bijna uitsluitend Afro-Amerikaanse cast. Het script zelf behandelt de ongelijkheid tussen 'wit' en 'zwart' echter nauwelijks actief. In vergelijking met de confronterende levensverhalen in bijvoorbeeld jaargenoot Moonlight of The Great Debaters uit Washingtons eigen oeuvre, vallen Troys claims over de sabotage van zijn sportcarrière in het niet.
De filmversie van Fences leunt met name op de levensecht geschreven personages en de wijze waarop de cast hen tot leven weet te brengen. Ja, zware thema's als ras, sociale klasse en genderongelijkheid worden terloops aangehaald. Maar wat bijblijft na de aftiteling is de weergaloze wijze waarop Denzel Washington en Viola Davis hun monologen weten te brengen.
