In de meeste gevallen betekent een zwangerschap dat het tijd is voor een feestje. Zodra de vrouwenbuik iets begint te bollen, staan de aanstaande ouders te trappelen om het nieuws wereldkundig te maken. Tegenwoordig is het zelfs heel normaal om een zogenoemde 'babyshower' te organiseren. Familieleden en vrienden worden dan in de gelegenheid gesteld om de ongeboren spruit te overstelpen met cadeautjes. Dat het er niet altijd zo vreugdevol en feestelijk aan toe gaat, is te zien in het Duitse zwangerschapsdrama 24 Wochen. Hierin maken we kennis met Astrid en haar man Markus. Tijdens een ziekenhuisbezoek in de zesde maand van Astrids zwangerschap, krijgt het echtpaar onverwacht zorgelijk nieuws te horen van de dokter. Er bestaat een kans van achtennegentig procent dat hun kind het syndroom van Down heeft. Binnen een kort tijdsbestek zullen de ouders moeten beslissen: houden ze de baby of laten ze een abortus plegen?
Kennis van zaken is gewenst bij een omstreden onderwerp als abortus. In de handen van de vierendertigjarige Anne Zohra Berrached is deze thematiek gelukkig wel veilig. Eerder verkende de Duitse regisseuse (die een achtergrond heeft als sociaalpedagogisch hulpverlener) met haar debuutfilm Zwei Mütter de regelgeving van haar land vanuit het perspectief van twee lesbiennes die een kind wilde krijgen. Thematisch gezien vertoont laatstgenoemde titel veel verwantschap met 24 Wochen. Opnieuw is het duidelijk dat Zohra Berrached zich goed heeft ingelezen en weet wat ze aan de kaak wil stellen. Zo meldt een verloskundige terloops dat het in Duitsland wettelijk is toegestaan om een ernstig ziek of gehandicapt kind te aborteren in een zeer laat stadium, met andere woorden: aborteren vlak voor de natuurlijke geboorte. Aan de ene kant voelt dat een beetje aan als infodump, aan de andere kant is die informatie noodzakelijk om het drama van een realistisch kader te voorzien.
Op dramatisch vlak schiet 24 Wochen regelmatig tekort. De subtiliteit is vaak ver te zoeken, wat vooral te zien is aan de heftig schipperende emoties van de hoofdpersonages. Gezien hun moeilijke situatie is dat niet helemaal ondenkbaar, maar het probleem is dat er geen enkel grijsgebied is. Vreugde en verdriet wisselen elkaar in zo'n moordend tempo af, dat de geloofwaardigheid meermaals in het gedrang komt. Waar kort daarvoor nog onenigheid aan de keukentafel was, daar staan Astrid en Markus een scène later schaterlachend te kijken naar de aanrijding die ze met hun auto hebben veroorzaakt. Dat Zohra Berrached graag met grote tegenstellingen werkt, blijkt ook uit het feit dat ze van haar hoofdpersonage een stand-upcomedian heeft gemaakt. We begrijpen de insteek: hoe grappig Astrid (voor Duitse begrippen) dan ook mag zijn op de bühne, zo treurig is haar privéleven.
Hoewel het script de acteurs soms dwingt tot ongeloofwaardige handelingen, valt op het naturelle acteerspel van Julia Jentsch en Bjarne Mädel op zichzelf niets aan te merken. Vooral in de tweede akte, waarin duidelijk wordt dat de baby naast het downsyndroom ook nog een ernstig hartprobleem heeft, is de ontreddering van hun personages voelbaar. Zohra Berrached laat Jentsch zelfs tweemaal in de camera kijken (en doorbreekt daarmee de vierde wand), in een poging het publiek tot zelfreflectie te stemmen. Cameraman Friede Clausz (die eerder meewerkte aan Zwei Mütter) verzorgde passende beelden, die net zo klinisch ogen als een kraamkamer in het ziekenhuis. Veel verblindend licht en veel wit beddengoed. Aardig om te vermelden is ook dat voor de ziekenhuisscènes échte dokters en verloskundigen zijn gecast. Op sommige momenten lijkt 24 Wochen daardoor eerder op een docudrama dan op een volbloed dramafilm. Niet verkeerd, maar wellicht dat Zohra Berrached meer zou imponeren met een documentaire over dit omstreden onderwerp.
