Met Dirty God ontdekte regisseur Sacha Polak een fris acteertalent, vol rauw charisma en met een gezicht vol littekens: Vicky Knight. Maar de rol die ze speelde, een jonge vrouw die een zoutzuuraanval had overleefd, had maar weinig te maken met haar eigen verhaal. Om maar meteen een goed excuus te hebben om te werken met haar nieuwe muze, schreef Polak een film die veel dichter bij Knights persoonlijke verleden komt. Het blijft fictie, maar er sijpelt veel waarachtigs doorheen.
Franky, een verpleegster, is na jaren nog steeds op zoek naar degene die verantwoordelijk is voor de brandwonden die ze als kind opliep. Ze sliep toen in een kamertje naast een caféruimte waar brand uitbrak tijdens een feestje. Eigenlijk is ze overtuigd: de vrouw voor wie haar vader het gezin verliet moet het gedaan hebben. Maar bewijs heeft ze niet, en de politie weigert de zaak te openen. Terwijl dit trauma zich openbaart, wordt ze verliefd op een gewond vogeltje, of eigenlijk beter gezegd: een patiënte.
De gedeelde smart schept al snel een band tussen Franky en de depressieve Florence. Ze hangen steeds vaker samen rond, raken zowel lichamelijk als spiritueel steeds intiemer met elkaar. En ze plegen zelfs samen iets wat zich het beste vertaalt als een geweldsmisdrijf, om vervolgens samen onder te duiken bij een oud-pleegmoeder van Florence. Lekker intiem. Maar twee psychologische trauma's gaan zelden heel lang goed samen. Op een gegeven moment begint Franky iets te aanhankelijk te zijn naar de smaak van Florence, en begint die haar weer af te stoten.
Silver Haze is geen gemakkelijke film, geen melodramatisch plot dat rechtlijnig wordt verteld, maar een collectie van sfeerschetsen waarin je vooral rondhangt met twee personages die misschien helemaal niet zo toegankelijk zijn. En dat vraagt wat van de kijker. Je moet zelf investeren om tot dit verhaal door te dringen. Als je daarvoor openstaat, wordt je dubbel en dwars beloond, want er is uiteindelijk heel veel lief te hebben aan Franky en Florence.
Regisseur Polak lijkt haar ster, Vicky Knight, ontzettend vrij te laten om een geheel eigen invulling te geven aan het personage. En natuurlijk, voor een deel lopen Vicky en Franky in elkaar over. Maar iemand moet zich ook maar zo erg bloot durven te geven in een filmrol, terwijl goed spel misschien ook wat gezonde afstand vraagt; Knight moet naar zichzelf durven kijken en daar een idee over vormen, wil ze zichzelf kunnen kanaliseren in een fictief personage.
En in het geval van Esmé Creed-Miles, die gestalte geeft aan Florence, is het soms moeilijk om niet een jongere versie van haar moeder - actrice Samantha Morton - te zien in haar blikken. Hoe oneerlijk dat ook voor haar is. Gelukkig laat ze ook net zo'n eigenzinnig acteertalent zien, waarmee ze zich kan loswrikken van de familie-associatie. Want in haar handen is Florence beschadigd, suïcidaal en rauw, maar tegelijk een impulsieve hedonist met een zachte, lievige kant.
Maar het zijn uiteindelijk ook de personages die bovendrijven en de boel leven inblazen. Ook kleine bijrolletjes zoals Florence' pleegmoeder Alice, en Franky's moeder en jongere zus. Iets waar Polak ook een scherp oog toont, is de Engelse onderklasse. Silver Haze laat de volkse achterbuurten van Dagenham zien in een helemaal passende sociaal-realistische stijl. Aangevuld door haar eigen hang naar korrelige, schurende beeldpoëzie. Dit is uit het leven gegrepen.
