Zou je één onschuldig mens vermoorden als je daarmee de waarschijnlijke dood van meerdere mensen zou kunnen voorkomen? Dit bekende dilemma staat centraal in Eye in the Sky, een spannende thriller waarin een aantal spionnen, militairen en politici voor deze keuze staan als zij de kans krijgen met een drone-aanval een aantal bekende terroristen te raken, midden in een dichtbevolkte sloppenwijk. Eén van de mensen die deze beslissing moet nemen, wordt gespeeld door Alan Rickman in zijn laatste rol. Rickman overleed eerder dit jaar op negenzestigjarige leeftijd.
Rickman doet wat hij wel vaker heeft gedaan: onderdeel vormen van een sterk ensemble en daarin zowel positief opvallen als andere acteurs ondersteunen. De opvallendste daarvan is ongetwijfeld Helen Mirren als kolonel Katherine Powell, de hardvochtige vrouw die het meest van alle personages de raket wil laten afvuren op het huis waarin de terroristen zich bevinden. Haar rol was oorspronkelijk voor een man geschreven. Zij deelt overigens geen scènes met Rickman, of met andere (redelijk) bekende acteurs als Aaron Paul (Breaking Bad), Iain Glen (Game of Thrones) of Barkhad Abdi (Captain Phillips). Eye in the Sky schakelt voortdurend tussen een aantal verschillende locaties en voert op alle plekken de spanning op.
Mirrens kolonel staat in een Britse bunker met een team militairen naar grote surveillanceschermen te kijken waarmee ze Nairobi gedetailleerd in de gaten kunnen houden. Alan Rickmans luitenant-generaal kijkt mee vanuit een kantoor, samen met een aantal politici die de beslissingen over de missie moeten nemen: wat te doen met de door de camera's en Keniaanse spionnen gevolgde mensen? Terwijl één van die spionnen op locatie steeds meer risico's moet nemen om met camera's in nep-insecten de terroristen van zo dicht mogelijk te bekijken. Ondertussen speelt Aaron Paul de drone-piloot die vanuit een basis bij Las Vegas de trekker kan overhalen om een gerichte raket af te vuren. Tot slot zijn er nog mensen op andere plekken in de wereld die meekijken of luisteren, of een beslissing moeten nemen.
Maar eigenlijk draait het allemaal om één locatie: een huis in een sloppenwijk in Nairobi waar een aantal terroristen zich ophoudt ter voorbereiding op een aanslag. Zodra de Britse en Amerikaanse diensten in dat huis een boel bommen ontwaren, verandert wat bedoeld was als een arrestatie van hun doelwitten in een mogelijke missie om de terroristen uit te schakelen. Maar daar moet eerst goedkeuring voor worden gegeven door mensen in zowel de Engelse als Amerikaanse regering. De spanning wordt vakkundig opgevoerd terwijl elke verantwoordelijke politicus telkens ervoor kiest om het besluit hogerop te laten nemen. Wordt deze ingewikkelde kwestie op tijd opgelost voordat de terroristen op weg gaan om een aanslag te plegen?
Als dit eindelijk lijkt te lukken en de drone-piloot op het punt staat de raket af te vuren, ziet hij dat vlak naast het doelwit een klein onschuldig meisje broden verkoopt. Hij eist dat de beslissing opnieuw genomen wordt, met dit morele dilemma in acht genomen. Dan wordt het pas echt spannend: terwijl politici en militairen heftig discussiëren over de morele, politieke en wettelijke voors en tegens, legt regisseur Gavin Hood deze dilemma's tegelijk voor aan de kijker: is het doden van deze terroristen verantwoord als je daarmee ook een klein onschuldig meisje vermoordt, dat we even daarvoor nog vrolijk met een hoepel zagen spelen? Het is niet erg dat Hood duidelijk maakt wat zijn standpunt daarin is, maar hij legt die mening er helaas uiteindelijk wel erg dik bovenop. Dat verzwakt de implicaties en impact van het einde in plaats van dat het ze kracht bijzet.
