De verfilming van Ronald Gipharts Ik omhels je met duizend armen zal vóór alles de boeken ingaan als de zwanezang van de in september 2005 aan kanker overleden regisseur Willem van de Sande Bakhuyzen (Cloaca). Hoe passend dus dat ook Gipharts roman uit 2000 over de dood (om precies te zijn: de euthanasie van zijn eigen moeder) gaat. In Ik omhels je met 1000 armen komen herkenbare Giphart-elementen als losbolligheid en seks weer ruimschoots aan bod, maar die worden deze keer afgewisseld met bloedserieuze scènes over lichamelijke aftakeling, levenslust en de daaruit voortvloeiende wens om op een menswaardige manier te sterven. De bedoeling is dat de film, net zoals het boek, aan kracht wint door de scherpe tegenstelling tussen frivoliteit en hartverscheurend drama. Dat lukt niet helemaal; met het euthanasiedrama zit het wel goed, maar alle jolijt en ook het relatiegedoe tussen de hoofdpersoon en zijn vriendinnetje voelen aan als verplichte nummers.
Aan de acteurs ligt het allemaal niet. Tijn Docter en vooral Carice van Houten overtuigen als Giph, een Utrechtse schrijver die bijklust als nachtportier in een ziekenhuis, en Samarinde, de arts-assistent die hij op een handige manier versiert. Giph en Samarinde vormen een sexy koppel, en hun vriendenkring (gespeeld door onder anderen Halina Reijn, Johnny de Mol en Tygo Gernandt) bestaat ook al uitsluitend uit rijke, succesvolle party animals. De één is producer, de andere organiseert modeshows met de mooie Samarinde als ster en iedereen zuipt en neukt dat het een lieve lust is. Het leven, dat is één groot feest. Behalve dan dat Giphs moeder Lotti aan MS lijdt en steeds sneller aftakelt. Zij is ook al zon uitgesproken persoonlijkheid: recht door zee, snel een mening klaar, geen blad voor de mond, je kent het wel. Alleen Giph zelf is een beetje (of eigenlijk heel erg) een binnenvetter, tot grote frustratie van de vrouwen in zijn leven.
Het wordt allemaal nog erger wanneer Lotti besluit op haar eigen manier uit het leven te zullen stappen voordat ze in een complete invalide verandert. Giph houdt zijn lippen vanaf dat moment letterlijk stijf op elkaar, Samarinde gaat uit wanhoop toch maar naar haar fotoshoot in Japan, en zijn moeder tart hem met haar eerlijkheid totdat hij eindelijk uitbarst: Jij kent mij helemaal niet! Er zijn veel meer van dit soort corny momenten, maar dankzij goede acteurs als Catherine ten Bruggencate (Lotti) en Jaap Spijkers (haar arts) blijft deze verhaallijn overeind. De relatieperikelen tussen Giph en Samarinde daarentegen boeien nauwelijks, wat ook komt doordat het er wel erg dik wordt opgelegd: zij poseert lachend in bikini op een tropisch strand terwijl hij zijn spastische moeder in bad probeert te tillen. Geen wonder dat ze allebei vreemd gaan (gaap!). De trip met de vriendenclub naar La Palma, net na Lottis dood, is hedonistisch op het karikaturale af. Al dat zuipen, snuiven, feesten en de visioenen van zijn doodzieke moeder zorgen bij Giph voor emotionele kortsluiting; de bedoeling is dat wij ons net zo heen en weer geslingerd voelen, maar het contrast is te doorzichtig om ons echt op het verkeerde been te zetten.
Dat heeft zijn weerslag op de film als geheel. Hoe effectief de scènes met Giphs moeder ook zijn, het gaat om de tegenstelling met zijn oude leven en hoe hij door de situatie zozeer verandert dat hij daar geen aansluiting meer bij vindt. Daarin kunnen we niet met hem meeleven, waarmee de film niet slaagt in zijn belangrijkste doel. Op veel meer dan enkele treffende scènes en de status van laatste film van kan Ik omhels je met 1000 armen dan ook eigenlijk niet bogen.
