De proloog van Submarino hakt er meteen flink in. Drie broers (twee jochies en een baby) worden ernstig verwaarloosd door hun alcoholistische moeder. Als zij door de drank buiten kennis raakt, maken de twee jongens haar op een schokkende manier wakker. En als ze uiteindelijk een hele nacht weg blijft, overlijdt de baby. Thomas Vinterberg heeft zijn publiek niet meer zó gechoqueerd sinds de onthulling in Festen twaalf jaar geleden. Het is de start van een ijzersterk, zwaarmoedig drama over gebroken, eenzame mensen waar Vinterberg voor het eerst sinds Festen weer echt succes mee oogst.
Dat kon hij wel gebruiken, na het floppen van zijn twee 'Amerikaanse' films, het onderschatte It's All About Love en Dear Wendy, gevolgd door het nog minder succesvolle maar eigenlijk best mooie When A Man Comes Home. Met Submarino keert hij terug naar zijn roots als filmmaker, die stammen uit de tijd vóór Festen. Voor de crew huurde hij alleen maar mensen in die nog nooit aan een film hadden gewerkt om een element van risico aan het filmmaken toe te voegen en zich weer als beginneling te voelen. Madonna had er ooit een hit over met Like A Virgin.
Er is echter weinig maagdelijks aan de volwassen Nick, de oudste broer. Net uit de gevangenis (omdat hij ooit een willekeurig iemand in elkaar ramde toen zijn ex hem verliet) moet hij zien om te gaan met het leven en dat gaat hem slecht af. Nog altijd worstelend met schuldgevoelens omtrent de dood van zijn jongste broertje en woede-uitbarstingen leeft hij een geïsoleerd leven met als enige vriend de seksueel gefrustreerde broer van zijn ex. Nog geïsoleerder leeft de jongere broer van Nick, die probeert een verantwoordelijke vader voor zijn jonge zoontje Martin te zijn terwijl hij verslaafd is aan heroïne. Maar hij loopt ontzettend het gevaar de fouten van zijn moeder te herhalen.
De verhaallijnen van de twee broers worden niet om en om, maar na elkaar verteld, om ook in de structuur te benadrukken hoezeer ze wel niet uit elkaar zijn gedreven. Bijkomstig gevolg is een intensivering van de twee afzonderlijke verhaallijnen, die een stuk subtieler in elkaar steken dan de plotbeschrijving misschien doet vermoeden. Het sobere kleurenpalet en camerawerk creëren een trieste, dromerige wintersfeer. Vinterberg serveert zijn film zeer rustig en zonder opsmuk, maar de impact is er niet minder om.
Jacob Cedergren en Peter Plaugborg zijn daar medeverantwoordelijk voor. Alleen al de manier waarop Cedergren als de robuuste doch gebroken Nick met zijn manier van lopen ons zoveel vertelt over zijn personage is indrukwekkend. Plaugborg doet er als zijn broer (die overigens nooit een naam krijgt in de film) niet voor onder. Maar de grootste ster is de auteur Vinterberg, die zijn thematiek rondom ouders die hun kinderen trauma's bezorgen door ze te mishandelen of niet genoeg voor ze te zorgen hartverscheurender dan ooit uitwerkt. De van elkaar gescheiden broers kwamen ook al eerder in zijn oeuvre voor en ook dit gegeven is hier interessanter uitgewerkt dan voorheen. Met Submarino laat Vinterberg zien dat hij gegroeid is als filmmaker en als auteur.
Lees ook het interview met Thomas Vinterberg.
