Regisseur Koen Mortier opent met een indrukwekkende long take die op zichzelf weinig vertelt, maar je als kijker wel nieuwsgierig maakt naar wat hoofdrolspeler Sam op deze 22 mei te wachten staat. Hij staat pas enkele minuten op zijn post, net buiten het winkelcentrum waar hij werkt, als achter hem een bom ontploft. Mortier gaat vervolgens op de psychedelische tour en kruipt tot vervelens toe in het hoofd van Sam waar hij ontmoetingen heeft met verschillende slachtoffers en uiteindelijk ook de dader.
Sam is een wat troosteloze veertiger die alleen woont en als beveiliger in een winkelcentrum werkt. Als op 22 mei, een normale dag, een bom ontploft, probeert Sam uit reflex zoveel mogelijk slachtoffers te redden. Wanneer hij zich de rampzaligheid van de situatie realiseert, rent hij weg totdat hij neervalt van uitputting. Hij wordt gewekt door een vrouw die hij gered heeft. Vervolgens ontmoet hij meerdere personen, onder wie slachtoffers van de aanslag. Sommigen willen weten wat de terrorist bezielde, maar de meesten verwijten Sam de aanslag en vragen waarom hij de terrorist niet naar binnen heeft zien lopen.
Schrijver en regisseur Koen Mortier maakte in 2007 indruk met zijn speelfilmdebuut Ex Drummer. Dat was een grove, absurdistische film. 22 Mei is dat niet, al zijn bepaalde beelden van de aanslag en slachtoffers wel heftig. Het bijzondere gebruik van extreme slow-motion versterkt dit effect. Los gezien zijn de beelden prachtig, maar door de kwantiteit maken ze de film uiteindelijk vooral onnodig traag.
Het door cinematograaf Glynn Speeckaert en art director Geert Paredis gebruikte kleurenpalet bestaat uit een breed scala aan grijstinten. Het past uiteraard bij het verhaal en het versterkt de sombere sfeer, maar het draagt ook in negatieve zin bij aan de vermoeiende kijkervaring die 22 Mei richting het einde steeds meer wordt. De voornaamste oorzaak zijn de herhalingen van fragmenten en scènes, vaak vanuit een ander perspectief, maar ook vanuit hetzelfde, dat van Sam. Hierbij wordt opvallend slecht rekening gehouden met de continuïteit. Opvallend in de zin dat dit één van dé meest prominente kenmerken van de film is en je dus mag verwachten dat hier extra opgelet zou worden.
Sam Louwyck speelde ook in Mortiers speelfilmdebuut, maar toen in een bijrol. Nu kreeg hij de hoofdrol. Terecht, want Louwyck heeft een goede kop die zonder dat hij er eigenlijk iets voor hoeft te doen, interesse wekt. Ook als hij zijn emoties inzet blijft hij intrigerend en maakt hij indruk. De acteurs in de bijrollen leveren eveneens prima prestaties, maar zij kunnen het uiteindelijk opkomende gevoel van verveling niet tegenhouden. Daarvoor is Mortier te geforceerd op zoek naar een diepere laag, worden scènes en fragmenten te vaak herhaald en worden te veel continuïteitsfouten gemaakt. De mooie slow-motionbeelden en treffende soundtrack ten spijt.
