Bijna exact twee jaar terug was Pranzo di Ferragosto, het speelfilmdebuut van de Italiaan Gianni Di Gregorio, een bescheiden zomerhit in de Nederlandse bioscopen. Nu is de opvolger van die film verschenen en veel verschillen zijn er niet aan te wijzen. Wederom een voortkabbelende Italiaanse zomerfilm voor een wat oudere doelgroep die zo rustig voortkabbelt dat je er bijna van in slaap zou vallen.
Maar goed, het is ook niet het jonge publiek waar regisseur Di Gregorio met zijn films op mikt. Gianni e le Donne gaat om Gianni (gespeeld door de regisseur zelf), een man die net met pensioen is gegaan en zijn dagen slijt met het uitvoeren van alledaagse activiteiten. Hij helpt zijn buurvrouw met het uitlaten van de hond, gaat eens langs bij zijn moeder en doet de boodschappen terwijl zijn vrouw aan het werk is.
Dit begint Gianni echter al snel te vervelen, zeker als hij hoort van de seksuele avontuurtjes die leeftijdsgenoot Alfonso schijnt mee te maken. Gianni besluit op aanraden van Alfonso ook zijn eigen liefdesleven een oppepper te geven en zoekt zijn geluk bij (vaak) jongere dames. Dat gaat echter vaak niet helemaal als gepland.
Gianni e le Donne is een film waarin bijzonder weinig gebeurt. De kijker volgt Gianni in zijn escapades die er toe moeten leiden dat hij zich weer zo jong gaat voelen als dertig jaar geleden. De film hopt van scène naar scène, zonder dat er een significante rode draad te ontwaren is. Het resultaat is een film die te zeer is opgebouwd uit sketches om negentig minuten lang te blijven interesseren.
Daarbij wordt elk eventueel interessant thema door D iGregorio resoluut de deur gewezen; het moet tenminste zo luchtig mogelijk blijven. De midlifecrisis van de man, de wijze waarop we in onze samenleving omgaan met bejaarden, het zouden interessante onderwerpen kunnen zijn, maar Di Gregorio laat het niet toe. Dat is jammer, want het zorgt wederom voor een film die te zouteloos is voor een goede komedie en te saai voor een overtuigend drama. Gianni e le Donne is gewoon twee keer niks.
