Je moet behoorlijk sterk in je schoenen staan en over een flinke dosis moed en incasseringsvermogen beschikken om het bij de kinder- en zedenunit te kunnen uithouden. De medewerkers van de Parijse politietak krijgen dagelijks een bak ellende over zich uitgestort. Ze worden geconfronteerd met onschuldig kijkende opas die met hun tengels aan hun kleindochters zitten, moeders die er wel heel hardhandige opvoedingspraktijken op nahouden, gewetensloze pedofielen en jonge meisjes die de hoer uithangen. Alsof dit nog niet erg genoeg is, maakt de bureaucratische leiding er ook nog eens een potje van. Je moet idealist en vooral pacifist zijn om dit werk aan te kunnen.
Actrice en filmmaakster Maïwenn, ooit nog het liefje van Luc Besson, stelt zich in haar vierde regieproject bescheiden op. De Française, die van haar voornaam haar artiestennaam heeft gemaakt, is zelf te zien in de rol van de introverte, enigszins zweverige fotografe Melissa. Vanwege een opdracht van het ministerie neemt Melissa een kijkje bij het politieteam van de Franse hoofdstad. Ze verandert van een afstandelijke en beschouwende buitenstaander in een betrokken, gewetensvol medeteamlid dat onmogelijk meer de andere kant op kan kijken. De fotografe ziet al snel in dat de medewerkers van de eenheid werk en privé nauwelijks gescheiden kunnen houden. Een gemiddelde werkdag duurt nooit van negen tot vijf, al is het maar omdat alle stress mee naar huis wordt genomen.
Polisse is een drama gegoten in documentairevorm en doet qua aanpak sterk denken aan het eveneens Franse Entre les Murs, waarin een middelbare schoolklas op de voet werd gevolgd. Maïwenn laat deze vorm vieren door er binnen aanvaardbare grenzen mee te experimenteren. De aandacht wordt regelmatig verlegd van de werksituatie naar de persoonlijke besognes van de agenten. In de woonkamer, slaapkamer of de keuken gaat het er al net zo hectisch aan toe als in het werkveld. Omdat de personages heel vlug en in de beklemmende chaos van hun dagelijkse werkzaamheden geïntroduceerd worden, duurt het even voordat je met ze mee kunt leven. De focus op de thuissituatie doet aanvankelijk aan als een stijlbreuk, maar uiteindelijk werpt deze veelzijdige insteek zijn vruchten af. De privémomenten hebben een relativerende en verrijkende uitwerking.
De goed op elkaar ingespeelde cast komt naturel en improviserend over. Maïwenn opent sterk en heftig met het verhoor van een meisje dat slachtoffer van seksueel misbruik lijkt te zijn. Het zet de toon en eist onmiddellijk de onverdeelde aandacht op, maar de filmmaakster durft indringende scènes af te wisselen met lichtvoetigheid en humor. Het is de enige manier om de zaak draaglijk te houden, want er komt een enorme portie schrijnende misère voorbij. Net als de agenten wordt het publiek haastig gebrieft en eer je kunt ademhalen zit je middenin een bestorming van een woonwagenkamp of een undercoveroperatie in een winkelcentrum. Polisse is een emotionele, in de realiteit verankerde achtbaanrit die je moet ervaren.
